مجازات سقط جنین در قیامت

مجازات سقط جنین در قیامت، موضوعی عمیق و تأمل برانگیز است که ابعاد اخروی قتل یک انسان را از لحظه آغاز حیات بررسی می کند. اسلام حیات را موهبتی الهی می داند و به آن احترام ویژه ای قائل است. از لحظه شکل گیری نطفه، مسیر تکوین یک انسان آغاز می شود و با دمیده شدن روح، این وجود به کرامت و جایگاه والایی دست می یابد. تصمیم به سقط جنین، فارغ از احکام دنیوی دیه و کفاره، بار سنگین گناهی را بر دوش انسان می نهد که پیامدهای آن تا قیامت ادامه خواهد داشت و می تواند روح و وجدان فرد را در دنیا و آخرت به چالش بکشد.

سقط جنین، پدیده ای پیچیده و چندوجهی است که نه تنها ابعاد پزشکی و اجتماعی دارد، بلکه از منظر دین و اخلاق نیز دارای اهمیت فراوانی است. در کانون این بحث، ارزش حیات و کرامت انسان از لحظه پیدایش قرار می گیرد؛ ارزشی که در آموزه های اسلامی جایگاهی والا دارد و به انسان از همان ابتدای خلقت، شأن و منزلتی بی نظیر می بخشد. این مقاله به کنکاش در جوانب اخروی سقط جنین می پردازد، جایی که پرونده اعمال گشوده می شود و هر تصمیمی، نتایج بی بازگشتی در پی خواهد داشت.

سفر حیات: از نطفه تا وجودی کامل در آغوش خلقت

هر انسانی، سفر شگفت انگیز خود را از نقطه ای نامحسوس آغاز می کند؛ نقطه ای که خداوند متعال در قرآن کریم از آن با تعابیری شگرف یاد می کند. درک این مراحل آفرینش، کلید فهم عظمت حیات و حرمت بی بدیل آن است.

مراحل آفرینش جنین در کلام الهی

قرآن کریم، با دقتی خیره کننده، مراحل تکوین جنین را شرح می دهد و پرده از اسرار خلقت برمی دارد. در آیاتی چون ۱۲ تا ۱۴ سوره مؤمنون، خداوند می فرماید: «وَلَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنسَانَ مِن سُلَالَةٍ مِّن طِینٍ» (و به یقین انسان را از عصاره ای از گِل آفریدیم)، سپس «ثُمَّ جَعَلْنَاهُ نُطْفَةً فِی قَرَارٍ مَّکِینٍ» (سپس او را [به صورت] نطفه ای در جایگاهی استوار قرار دادیم). این سفر با تبدیل نطفه به «علقه» (خون بسته شده)، سپس «مضغه» (پاره گوشت جویده شده)، و آنگاه شکل گیری «عظام» (استخوان ها) و پوشانده شدن آن ها با «لحم» (گوشت) ادامه می یابد.

اوج این آفرینش، در مرحله ای است که خداوند می فرماید: «ثُمَّ أَنشَأْنَاهُ خَلْقًا آخَرَ فَتَبَارَکَ اللَّهُ أَحْسَنُ الْخَالِقِینَ» (آن گاه [جنین را در] آفرینشی دیگر پدید آوردیم، آفرین باد بر خدا که بهترین آفرینندگان است). این آفرینش دیگر به معنای دمیده شدن روح است؛ نقطه ی عطف و مرز حیاتی که پس از آن، جنین به وجودی صاحب روح و کرامت انسانی تبدیل می شود. این نگاه قرآنی، نه تنها یک توصیف علمی است، بلکه دعوتی عمیق به تأمل در شکوه آفرینش و ارزش بی اندازه هر زندگی است.

حرمت جان: قبل و بعد از دمیدن روح

در فقه اسلامی، حرمت سقط جنین قبل و بعد از دمیدن روح، دارای تفاوت هایی است، هرچند در هر دو حالت، این عمل گناهی بزرگ محسوب می شود. قبل از دمیدن روح که معمولاً پس از ۱۲۰ روز یا چهار ماهگی اتفاق می افتد، جنین اگرچه روح انسانی ندارد، اما دارای پتانسیل حیات است؛ پتانسیلی که از بین بردن آن، به منزله از بین بردن یک فرصت بی بدیل برای زندگی، رشد و عبادت است. فقها سقط جنین در این مرحله را نیز حرام و مستوجب دیه می دانند.

اما پس از دمیدن روح، وضعیت کاملاً تغییر می کند. در این مرحله، جنین یک نفس محسوب می شود و از بین بردن آن، به مثابه قتل نفس است. این قتل، در اسلام، از بزرگترین گناهان شمرده شده و عواقب دنیوی و اخروی بسیار سنگینی دارد. اهمیت این نقطه عطف، آنچنان بالاست که بسیاری از مراجع تقلید، سقط جنین را پس از دمیدن روح، حتی در صورت وجود نقص یا بیماری شدید در جنین، مطلقاً جایز نمی دانند، مگر در مواردی که بقای جنین به طور قطع و یقین، موجب مرگ مادر شود و چاره ای جز انتخاب بین دو حیات نباشد.

مواجهه با وسوسه ها: چرا تصمیم به سقط گرفته می شود؟

در زندگی واقعی، تصمیم گیری برای سقط جنین اغلب تحت تأثیر فشارهای روانی، اجتماعی و اقتصادی صورت می گیرد. بسیاری از والدین، به ویژه مادران، با ترس از فقر، مشکلات اقتصادی، یا چالش های اجتماعی پیش رو، ممکن است به این عمل روی آورند. قرآن کریم، به صراحت این انگیزه ها را مورد خطاب قرار داده و هشدار می دهد.

در آیات ۳۱ سوره اسراء و ۱۵۱ سوره انعام، خداوند متعال می فرماید: «وَلا تَقْتُلُوا أَوْلادَکُمْ خَشْیَةَ إِمْلاقٍ نَحْنُ نَرْزُقُهُمْ وَ إِیَّاکُمْ إِنَّ قَتْلَهُمْ کانَ خِطْأً کَبیراً» (و از بیم تنگدستی فرزندان خود را مکشید؛ ماییم که به آن ها و شما روزی می بخشیم؛ آری، کشتن آنان همواره خطایی بزرگ است). این آیات به ما یادآوری می کنند که روزی دهنده خداوند است و ترس از فقر نباید انسان را به ارتکاب چنین گناه بزرگی وادارد. علاوه بر این، نگرانی هایی مانند ترس از نواقص جنینی یا مسائل اجتماعی نیز از جمله عواملی هستند که والدین را به سمت سقط سوق می دهند. اسلام در پاسخ به این نگرانی ها، به صبر، توکل بر خداوند، و پذیرش تقدیر الهی دعوت می کند و راهکارهای معنوی و اجتماعی برای حمایت از خانواده ها ارائه می دهد.

خداوند متعال در آیات ۳۱ سوره اسراء و ۱۵۱ سوره انعام به صراحت می فرماید: «و از بیم تنگدستی فرزندان خود را مکشید؛ ماییم که به آن ها و شما روزی می بخشیم؛ آری، کشتن آنان همواره خطایی بزرگ است.» این آیات، ترس از فقر را توجیهی برای سلب حیات نمی داند و بر عظمت گناه سقط جنین تأکید می کند.

قوانین زمین: احکام دنیوی سقط جنین در فقه اسلامی

فقه اسلامی، برای حفظ کرامت حیات و جلوگیری از سقط جنین، احکام و مجازات های دنیوی خاصی را تعیین کرده است. این احکام نه تنها جنبه بازدارندگی دارند، بلکه راهی برای جبران حق الناس و حق الله محسوب می شوند.

دیه سقط جنین: جبران مادی برای جانی که می توانست باشد

دیه در فقه اسلامی، مبلغی است که بابت جبران خسارت جانی یا عضوی به ذینفع پرداخت می شود. در مورد سقط جنین، با توجه به مراحل رشد جنین، میزان دیه متفاوت است. این دیه بر عهده کسی است که مباشر سقط جنین بوده است؛ خواه مادر، پدر، پزشک یا هر شخص دیگری. پرداخت دیه، به منزله جبران مادی برای جانی است که از بین رفته و فرصت زندگی از آن سلب شده است.

مقدار دیه سقط جنین بر اساس مراحل رشد آن تعیین می شود:

مرحله رشد جنین	میزان دیه (درصد دیه انسان کامل)	توضیح
نطفه (تا دو هفتگی)	۲٪	مرحله ابتدایی شکل گیری، قبل از تثبیت در رحم.
علقه (تا چهار هفتگی)	۴٪	به شکل خون بسته شده.
مضغه (تا هشت هفتگی)	۶٪	به شکل پاره گوشت.
عظام (دوازده هفتگی)	۸٪	شکل گیری استخوان ها.
جنین دارای گوشت و استخوان (قبل از دمیدن روح)	۱۰٪	تکمیل شدن جسمانی جنین، بدون روح.
پس از دمیدن روح (بعد از چهار ماهگی)	دیه کامل (۱۰۰٪)	در صورت پسر بودن، دیه کامل. در صورت دختر بودن، نصف دیه کامل. اگر جنسیت نامشخص باشد، سه چهارم دیه کامل.

دیه به وارثان جنین پرداخت می شود، مگر وارثی که خود در سقط دخیل بوده باشد که از سهم خود محروم است.

کفاره و قصاص: تلاش برای پاک شدن بار گناه

علاوه بر دیه، در مواردی کفاره نیز برای سقط جنین واجب می شود. کفاره معمولاً شامل دو ماه روزه متوالی یا اطعام ۶۰ مسکین است و جنبه جبران حق الله و پاک کردن گناه را دارد. این عمل، نشان از اهمیت بالای جان در اسلام و جدیت برخورد با سلب حیات یک انسان دارد.

در مورد قصاص، سقط جنین به طور مستقیم مستوجب قصاص نیست، زیرا قصاص برای قتل نفس کامل و عمدی است و جنین، به خصوص قبل از دمیده شدن روح، به طور کامل نفس محسوب نمی شود که قصاص به آن تعلق گیرد. با این حال، اگر آسیب عمدی به مادر منجر به سقط جنین شود، ممکن است عامل علاوه بر دیه، به مجازات های تعزیری مانند حبس نیز محکوم شود. قصاص در این موارد، بیشتر متوجه آسیب وارد شده به مادر است تا خود جنین. البته این حکم نیز دارای ظرافت های فقهی بسیاری است و در هر مورد خاص، باید با نظر قاضی و متخصصین بررسی شود.

دیدگاه مراجع: چراغ راه در پیچ و خم تصمیم گیری

مراجع معظم تقلید شیعه، در مورد سقط جنین فتاوای روشنی دارند. به طور کلی، همگی بر حرمت سقط جنین تأکید می کنند، اما در برخی شرایط استثنایی، با شروط خاص، اجازه آن را می دهند:

• آیت الله خامنه ای: سقط جنین شرعاً حرام است و در هیچ حالتی جایز نیست و توبه جدی از آن لازم است. دیه سقط جنین نیز باید پرداخت شود که مبلغ آن بر اساس مراحل رشد جنین متفاوت است و به وارثان جنین (غیر از مباشر سقط) می رسد.
• آیت الله سیستانی: انداختن حمل پس از انعقاد نطفه جایز نیست و دیه و کفاره (دو ماه روزه متوالی) دارد، مگر آنکه بقای حمل برای مادر ضرر جانی داشته باشد یا مستلزم حرج شدیدی باشد که معمولاً تحمل نمی شود. در این صورت، قبل از دمیدن روح جایز است، اما بعد از آن مطلقاً جایز نیست.
• آیت الله مکارم شیرازی: اسقاط جنین حرام است، ولی هرگاه جنین در مراحل ابتدایی باشد و به صورت انسان کامل درنیامده باشد و باقیماندن جنین و سپس تولد ناقص آن، به تصدیق اهل اطلاع متدین باعث عسر و حرج شدید برای پدر و مادر گردد، پایان دادن به حاملگی جایز است و احتیاطاً باید دیه آن پرداخت شود. همچنین تأکید دارند که توبه جدی و جبران گذشته با اعمال نیک لازم است.

به طور کلی، موارد جواز سقط جنین به دو دسته اصلی تقسیم می شود:

1. خطر جانی برای مادر: اگر ادامه بارداری به طور قطع جان مادر را تهدید کند و راه حل دیگری وجود نداشته باشد، سقط جنین قبل از دمیدن روح (معمولاً قبل از چهار ماهگی) با تأیید پزشکان متخصص و مجوز پزشکی قانونی، جایز شمرده می شود. در این حالت، حفظ جان مادر بر جان بالقوه جنین اولویت می یابد.
2. نواقص شدید و غیرقابل درمان جنینی: در برخی موارد، اگر جنین دچار ناهنجاری های بسیار شدید و غیرقابل درمانی باشد که امکان حیات پس از تولد نداشته باشد یا زندگی بسیار مشقت بار و پردردی را تجربه کند، و این امر قبل از دمیدن روح اثبات شود، با تأیید تیم پزشکی و پزشکی قانونی و کسب اجازه از مراجع مربوطه، ممکن است سقط جنین مجاز شود. البته این مورد نیز همواره مورد اختلاف نظر بوده و با احتیاط فراوان برخورد می شود.

این فتاوا نشان می دهد که اسلام، حتی در موارد جواز، با نگاهی بسیار محتاطانه و دلسوزانه به این مسئله می نگرد و تنها در اضطرار و با شرایط بسیار سختگیرانه، این امر را مجاز می شمرد.

عدالت آسمانی: ابعاد اخروی و مجازات سقط جنین در قیامت

در حالی که احکام دنیوی سقط جنین تا حدی روشن و مشخص هستند، ابعاد اخروی و روحانی آن، جایگاهی عمیق تر و تأثیری گسترده تر بر سرنوشت ابدی انسان دارند. قیامت، صحنه آشکار شدن حقایق و تجسم اعمال است و در آن روز، بار گناه سقط جنین به گونه ای دیگر بر دوش انسان سنگینی خواهد کرد.

سقط جنین، هم ردیف قتل نفس: گناهی با پژواک ابدی

اسلام، قتل نفس بی گناه را از بزرگترین گناهان و جرمی نابخشودنی می داند. قرآن کریم در آیه ۹۳ سوره نساء می فرماید: «وَمَنْ یَقْتُلْ مُؤْمِنًا مُتَعَمِّدًا فَجَزَاؤُهُ جَهَنَّمُ خَالِدًا فِیهَا وَغَضِبَ اللَّهُ عَلَیْهِ وَلَعَنَهُ وَأَعَدَّ لَهُ عَذَابًا عَظِیمًا» (و هر کس مؤمنی را عمداً بکشد، جزای او دوزخ است که جاودانه در آن خواهد ماند و خداوند بر او خشم گرفته و او را لعنت کرده و عذابی بزرگ برای او آماده کرده است).

اگرچه سقط جنین قبل از دمیدن روح به طور کامل مصداق قتل مؤمن نیست، اما از بین بردن پتانسیل حیات، از بین بردن یک فرصت برای عبادت خداوند، و جلوگیری از تولد موجودی که می توانست در مسیر کمال قدم نهد، دارای تبعات اخروی جدی است. این عمل، نوعی تجاوز به حق حیات و اراده الهی در آفرینش است. پس از دمیدن روح، سقط جنین به طور قطع مصداق قتل نفس است و گناه آن، همانند قتل یک انسان کامل، بسیار عظیم و با عواقب اخروی سنگین همراه خواهد بود. تصور این که جانی بی گناه، فرصت نفس کشیدن و زندگی را از دست داده، می تواند بار حسرت و اندوهی ابدی بر روح مرتکب آن بنشاند.

فریاد خاموشان: حضور جنین های سقط شده در صحنه محشر

در آن صحنه پرهیبت که هر کس از کرده خویش بازخواست می شود، روایت ها از حضور جنین های سقط شده سخن می گویند. این وجودهای کوچک، که از فرصت زندگی محروم گشته اند، با زبانی حق طلبانه، از سلب حیاتشان شکوه خواهند کرد. این شکایت، فریادی خاموش اما پرقدرت است که در گوش وجدان های بیدار طنین انداز می شود. روایات اسلامی بیان می دارند که این جنین ها، به خصوص آنهایی که روح در آن ها دمیده شده بود، در روز قیامت محشور می شوند و از کسانی که جان آن ها را گرفته اند، مطالبه حق خواهند کرد.

این صحنه، نه تنها برای والدین یا مباشران سقط، بلکه برای تمام حاضران محشر، درس عبرتی بزرگ خواهد بود. نوع مطالبه حق می تواند به صورت قصاص معنوی، بخشش با شفاعت، یا تحمل عواقب اعمال باشد. این حضور، یادآور این حقیقت است که هیچ عملی، هرچند در خلوت و پنهان انجام شده باشد، از دید خداوند پنهان نمی ماند و هر جانی، حساب و کتابی دارد.

بر اساس برخی روایات، جنین های سقط شده، به خصوص پس از دمیدن روح، در قیامت محشور می شوند و از کسانی که جان آن ها را گرفته اند، مطالبه حق خواهند کرد. این مطالبه می تواند به صورت قصاص معنوی یا طلب بخشش باشد.

بار حسرت و عذاب: پیامدهای اخروی برای مرتکبین

عواقب اخروی سقط جنین، تنها به مطالبه حق جنین محدود نمی شود. حسرت و پشیمانی، یکی از دردناک ترین عذاب های روحی در قیامت است. برای کسانی که جان بی گناهی را گرفته اند، این حسرت به اوج خود می رسد. حسرت از دست دادن فرزندی که می توانست مایه آرامش و شادی باشد، حسرت از دست دادن فرصت تربیت فرزندی صالح و عابد، و حسرت از دست دادن شفاعت احتمالی آن فرزند در قیامت، بار سنگینی بر دوش روح خواهد بود.

علاوه بر این، گناه سقط جنین می تواند منجر به انواع عذاب های معنوی و جسمانی در آخرت شود، همان گونه که قرآن کریم در آیه ۶۸ سوره فرقان به عذاب شدید برای کسانی که جان بی گناهی را می گیرند اشاره دارد. این عذاب ها، تجسم اعمال دنیوی انسان هستند و هر چه گناه بزرگتر باشد، شدت عذاب نیز بیشتر خواهد بود. روح آدمی در آن جهان، با تمام تصمیمات و انتخاب های خود، روبرو خواهد شد و مسئولیت سلب حیات یک موجود، به سنگینی خودنمایی می کند.

سایه گناه بر سرنوشت: تأثیر سقط بر اعمال دیگر

گناه سقط جنین، نه تنها خود یک عمل مذموم است، بلکه می تواند بر سایر اعمال صالح انسان نیز تأثیر منفی بگذارد. در نظام عدل الهی، گناهان بزرگ می توانند مانع قبولی اعمال دیگر شوند، یا از میزان پاداش آن ها بکاهند. کسی که مرتکب چنین گناهی می شود، ممکن است در مسیر تقرب به خداوند، با موانعی جدی روبرو شود.

شفاعت ائمه اطهار (ع) و اولیای الهی، موهبتی بزرگ است که شامل حال گناهکاران پشیمان می شود، اما گناهان کبیره، بدون توبه نصوح و جبران، می توانند مانع بهره مندی کامل از این شفاعت شوند. بنابراین، سقط جنین نه تنها در خود یک گناه است، بلکه می تواند سایه ای بر کل پرونده اعمال انسان بیفکند و سرنوشت اخروی او را تحت تأثیر قرار دهد.

بازگشت به نور: راه توبه و جبران برای دلی پشیمان

با وجود عظمت گناه سقط جنین و پیامدهای اخروی آن، درهای رحمت الهی هرگز به روی بندگان گشوده است. خداوند، غفار و رحیم است و همواره به توبه کنندگان واقعی، فرصت بازگشت و جبران می دهد. برای کسانی که مرتکب این گناه شده و پشیمان هستند، راه توبه و جبران، دریچه ای به سوی آرامش و رستگاری است.

توبه نصوح: گامی به سوی آمرزش الهی

توبه نصوح، به معنای توبه ای خالص و از عمق وجود است که شرایطی دارد. اولین گام، پشیمانی حقیقی و از ته دل از گناهی است که انجام شده. این پشیمانی باید به اندازه ای باشد که انسان را به عزم جدی برای ترک گناه و عدم بازگشت به آن سوق دهد. توبه واقعی، تنها به گفتن «استغفرالله» محدود نمی شود، بلکه باید همراه با تغییر درونی و عملی باشد.

پشیمانی از سلب حیات یک موجود، باید همراه با درک عظمت گناه و طلب بخشش از خداوند باشد. این توبه، نه تنها از جنبه فردی، بلکه از جنبه اجتماعی نیز اهمیت دارد، زیرا آثار گناه در جامعه نیز نمود پیدا می کند. خداوند در قرآن کریم می فرماید: «قُلْ یَا عِبَادِیَ الَّذِینَ أَسْرَفُوا عَلَى أَنفُسِهِمْ لَا تَقْنَطُوا مِن رَّحْمَةِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ یَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِیعًا إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِیمُ» (بگو: ای بندگان من که بر خود ستم کرده اید، از رحمت خدا نومید نشوید؛ همانا خداوند همه گناهان را می آمرزد، زیرا او بسیار آمرزنده و مهربان است). این آیه، دریچه ای از امید را به روی تمام گناهکاران، حتی با گناهان بزرگ، می گشاید.

ادای حق الناس و حق الله: پرداخت دیه و کفاره

یکی از مهمترین شرایط توبه در گناهانی که حق الناس و حق الله را در بر می گیرد، جبران آن حقوق است. در مورد سقط جنین، پرداخت دیه به وارثان جنین (حق الناس) و نیز انجام کفاره (حق الله) جزئی لاینفک از فرآیند توبه است. این اقدامات عملی، نشانه ای از صداقت در توبه و عزم بر جبران خطای گذشته است.

پرداخت دیه، نوعی اعتراف به اهمیت جان سلب شده و تلاش برای جبران مادی آن است. کفاره نیز، تلاشی برای پاک کردن پرونده گناه در پیشگاه خداوند است. این واجبات، نباید به عنوان یک تکلیف صرف دیده شوند، بلکه باید با نیت خالص و به عنوان بخشی از بازگشت به سوی خداوند انجام شوند تا اثرات معنوی خود را داشته باشند. در صورت ناتوانی مالی، می توان از خداوند کمک خواست و سعی در ادای آن به هر نحو ممکن (مثلاً با اقساط یا کمک گرفتن) داشت و طلب بخشش نمود.

اعمال صالح و دعای خیر: التیام زخم های روح

پس از توبه و جبران حقوق، ادامه مسیر با اعمال صالح و دعای خیر، می تواند به التیام زخم های روحی و معنوی کمک کند. صدقه دادن به نیت جنین سقط شده، قرائت قرآن و اهداء ثواب آن، دعا و طلب مغفرت مستمر برای خود و آن وجودی که از دست رفته، می تواند بار گناه را سبک تر کرده و آرامشی عمیق به قلب پشیمان ببخشد.

این اعمال، نه تنها برای خود شخص ثواب دارند، بلکه ممکن است به عنوان شفاعتی برای جنین نیز محسوب شوند و از بار مسئولیت والدین بکاهند. ایجاد تغییر مثبت در سبک زندگی، کمک به نیازمندان، و تلاش برای گسترش خیر و نیکی، می تواند تجسم عملی توبه و راهی برای جبران باشد. این مسیر، سفری پیوسته برای پاکسازی روح و نزدیک شدن به خداوند است.

امید به رحمت واسعه الهی: دریچه ای به سوی آرامش

با تمام گناهان و خطاهایی که انسان ممکن است مرتکب شود، امید به رحمت واسعه الهی هرگز نباید از دل رخت بربندد. خداوند، ارحم الراحمین است و توبه کنندگان واقعی را دوست دارد. درهای توبه همواره گشوده است و حتی برای بزرگترین گناهان نیز راه بازگشت وجود دارد. مهم آن است که انسان با صداقت و اخلاص به سوی خداوند بازگردد و عزم بر جبران داشته باشد.

آنها که با دلی شکسته و پشیمان، به درگاه خداوند روی می آورند و تلاش می کنند تا گذشته را جبران کنند، می توانند امیدوار به بخشش و رحمت الهی باشند. این امید، نه تنها آرامش بخش است، بلکه انگیزه ای برای ادامه زندگی در مسیر درست و پرهیز از تکرار خطاهاست. زندگی، فرصتی است برای تجربه، اشتباه، توبه و رشد، و خداوند همیشه آماده بخشش کسانی است که به سوی او باز می گردند.

نتیجه گیری: پاسداشت حیات، مسئولیت جاودانه

سقط جنین، تصمیمی خطیر با پیامدهای عمیق دنیوی و اخروی است که اسلام آن را با حرمتی شدید می نگرد. از لحظه شکل گیری نطفه تا دمیدن روح، حیات دارای کرامت است و سلب آن، گناهی بزرگ محسوب می شود. مجازات سقط جنین در قیامت، ابعاد گسترده ای دارد؛ از مطالبه حق توسط جنین های سقط شده گرفته تا حسرت و عذاب اخروی برای مرتکبین. این رویداد، نه تنها به معنای از دست دادن یک فرصت زندگی است، بلکه می تواند سایه ای بر تمام اعمال صالح انسان بیفکند.

این مقاله، دعوتی است به تفکر عمیق و مسئولانه در مورد ارزش حیات، که موهبتی الهی و بی بدیل است. پیش از هرگونه تصمیم گیری، مشورت با اهل فن – پزشکان متخصص و عالمان دینی – و توکل بر خداوند، ضروری است. همچنین، برای کسانی که ناخواسته مرتکب این گناه شده اند، درهای توبه و جبران همواره گشوده است. با توبه نصوح، ادای حقوق و انجام اعمال صالح، می توان امیدوار به رحمت واسعه الهی و رهایی از عواقب گناه بود. پاسداشت حیات، مسئولیتی است جاودانه که بر دوش هر انسانی قرار دارد.