گرامر Defining Relative Clauses

گرامر Defining Relative Clauses یا عبارات موصولی معین کننده، بخشی حیاتی از آموزش انگلیسی بازرگانی است که اطلاعات ضروری و مشخص کننده ای درباره یک اسم یا ضمیر ارائه می دهد. این عبارات با ضمایر موصولی مانند Who، Which، و That آغاز شده و بدون نیاز به کاما، معنای جمله را کامل می کنند و برای شناسایی دقیق مرجع، ضروری هستند.

در زبان انگلیسی، توانایی توصیف دقیق افراد، اشیا، مکان ها و زمان ها از اهمیت بالایی برخوردار است. جملات موصولی معین کننده ابزاری قدرتمند برای رسیدن به این هدف هستند. این ساختارهای گرامری به ما کمک می کنند تا شنونده یا خواننده دقیقاً بداند که منظور ما کدام شخص یا شیء خاص است. بدون این اطلاعات کلیدی، ممکن است معنای جمله مبهم یا حتی ناقص شود. درک صحیح این نوع جمله واره ها، نه تنها به بهبود مهارت های نوشتاری و گفتاری کمک می کند، بلکه دقت و وضوح کلام را نیز افزایش می دهد. این مقاله به بررسی جامع و کاربردی این بخش مهم از گرامر زبان انگلیسی می پردازد و جنبه های مختلف آن را با مثال های روشن و تمرین های متعدد شرح می دهد.

Relative Clause چیست؟

یک Relative Clause که در فارسی به آن جمله واره موصولی نیز می گویند، نوعی جمله واره وابسته در زبان انگلیسی است. وظیفه اصلی آن توصیف یا ارائه اطلاعات بیشتر در مورد یک اسم یا ضمیر است که معمولاً قبل از آن در جمله اصلی قرار می گیرد. به همین دلیل، جمله واره های موصولی اغلب نقش صفت را در جمله ایفا می کنند و به همین خاطر به آن ها Adjective Clause یا جملات وصفی نیز گفته می شود.

یک جمله واره موصولی، مانند هر جمله واره دیگری، شامل یک فاعل و یک فعل است. این ویژگی آن را از یک عبارت صفتی تک کلمه ای متمایز می کند. به عبارت دیگر، صفت می تواند به صورت یک کلمه ساده باشد یا در قالب یک جمله واره کامل با ساختار فاعل و فعل ظاهر شود.

برای درک بهتر این مفهوم، به مثال های زیر توجه کنید. این مثال ها نشان می دهند که چگونه یک جمله واره موصولی، اطلاعاتی حیاتی یا تکمیلی را به اسم قبل از خود اضافه می کند و به وضوح معنای جمله کمک می کند:

The woman who lives next door to me is a doctor.
(خانمی که در همسایگی من زندگی می کند، پزشک است.)

This is the video that I wanted to show you.
(این همان فیلمی است که می خواستم نشانت دهم.)

در این مثال ها، بخش زیرخط دار جمله واره موصولی است که اسم قبل از خود را توصیف می کند. شناخت جمله واره موصولی، پایه و اساس درک انواع آن، به ویژه Defining Relative Clauses است.

انواع Relative Clauses

جمله واره های موصولی در زبان انگلیسی به دو دسته اصلی تقسیم می شوند که هر کدام کاربرد و ویژگی های گرامری خاص خود را دارند. این دو دسته عبارتند از:

۱. Defining Relative Clauses (جمله واره های موصولی معین کننده یا تعریف کننده)
۲. Non-defining Relative Clauses (جمله واره های موصولی نامعین کننده یا غیرتعریف کننده)

تفاوت اصلی بین این دو نوع در ماهیت اطلاعاتی است که ارائه می دهند و تأثیر آن بر معنای کلی جمله. در ادامه، به تفصیل هر یک از این انواع را بررسی خواهیم کرد تا درک عمیق تری از نقش و کاربرد آن ها در ساختار جملات انگلیسی پیدا کنید.

Defining Relative Clauses

Defining Relative Clauses یا عبارات موصولی معین کننده، اطلاعاتی حیاتی و ضروری را در مورد اسم یا ضمیری که به آن اشاره می کنند، ارائه می دهند. این اطلاعات برای شناسایی دقیق آن اسم یا ضمیر کاملاً لازم است. به عبارت دیگر، اگر این جمله واره از جمله حذف شود، معنای جمله اصلی ناقص شده و مشخص نمی شود که منظور گوینده دقیقاً کدام شخص یا شیء است.

این جمله واره ها معمولاً بلافاصله بعد از اسمی قرار می گیرند که آن را توصیف می کنند و با ضمایر موصولی مانند “Who” (برای افراد)، “Which” (برای اشیا و حیوانات)، یا “That” (برای افراد، اشیا و حیوانات) شروع می شوند. یک نکته گرامری بسیار مهم در مورد Defining Relative Clauses این است که آن ها هرگز با کاما از جمله اصلی جدا نمی شوند.

به مثال های زیر دقت کنید تا اهمیت این عبارات و نقش آن ها در تعیین معنای جمله را بهتر درک کنید:

The man who called me yesterday is my new boss.
(مردی که دیروز با من تماس گرفت، رئیس جدید من است.)
در این مثال، جمله واره “who called me yesterday” ضروری است تا مشخص شود منظور کدام مرد است. بدون آن، جمله “The man is my new boss” مبهم خواهد بود.

The book that I borrowed from you was fascinating.
(کتابی که از تو قرض گرفتم، جذاب بود.)
این جمله واره مشخص می کند که کدام کتاب جذاب بوده است. حذف آن، جمله را بی معنا می کند.

This is the house which has a red door.
(این خانه ای است که درب قرمز دارد.)
عبارت موصولی اینجا به ما می گوید که از میان خانه های مختلف، منظور کدام خانه است.

Defining Relative Clauses به ما کمک می کنند تا مرجع (اسم یا ضمیر پیشایند) را به صورت دقیق و بدون ابهام مشخص کنیم، از این رو، اطلاعاتی که ارائه می دهند، اطلاعات ضروری محسوب می شوند.

Non-defining Relative Clauses

Non-defining Relative Clauses یا عبارات موصولی نامعین کننده، برخلاف نوع تعریف کننده، اطلاعاتی اضافی و تکمیلی درباره اسم یا ضمیر قبل از خود ارائه می دهند. این اطلاعات برای شناسایی مرجع ضروری نیستند و حتی اگر از جمله حذف شوند، معنای اصلی و مقصود گوینده همچنان واضح و کامل باقی می ماند.

ویژگی بارز Non-defining Relative Clauses این است که همیشه با کاما از جمله اصلی جدا می شوند. اگر این جمله واره در میانه جمله اصلی قرار گیرد، بین دو کاما قرار می گیرد و اگر در انتهای جمله بیاید، قبل از آن یک کاما و در پایان جمله یک نقطه قرار می گیرد. این کاماها نشان دهنده این هستند که اطلاعات ارائه شده، فقط جزئیات اضافی هستند و برای فهمیدن اصل مطلب نیازی به آن ها نیست.

ضمایر موصولی مورد استفاده در این نوع جمله واره ها شامل “Who”، “Whom”، “Whose” (برای افراد)، و “Which” (برای اشیا و حیوانات) است. اما نکته مهم اینجاست که ضمیر “That” هرگز در Non-defining Relative Clauses به کار نمی رود.

به مثال های زیر توجه کنید تا تفاوت این نوع جمله واره ها با Defining Relative Clauses را بهتر درک کنید:

My brother, who lives in London, is a doctor.
(برادرم، که در لندن زندگی می کند، پزشک است.)
در این مثال، مشخص است که گوینده یک برادر دارد و اطلاعات “who lives in London” فقط یک جزئیات اضافی است و برای شناسایی برادر ضروری نیست.

Paris, which is the capital of France, is a beautiful city.
(پاریس، که پایتخت فرانسه است، شهر زیبایی است.)
حذف “which is the capital of France” معنای اصلی جمله را تغییر نمی دهد زیرا پاریس به خودی خود یکتا و قابل شناسایی است.

The old car, whose engine was broken, finally sold.
(ماشین قدیمی، که موتورش خراب بود، بالاخره فروخته شد.)
اطلاعات مربوط به موتور خراب، تنها یک ویژگی اضافه است و ماشین قدیمی از قبل مشخص است.

درک این تفاوت ها، به ویژه کاربرد کاما، برای نگارش صحیح و دقیق در زبان انگلیسی بسیار مهم است. این جمله واره ها برای افزودن جزئیات و غنی سازی متن بدون ایجاد ابهام در معنای اصلی به کار می روند.

تفاوت جملات defining و non-defining

تفاوت اصلی و کلیدی بین جملات موصولی معین کننده (Defining Relative Clauses) و نامعین کننده (Non-defining Relative Clauses) در ماهیت اطلاعاتی است که ارائه می دهند و نحوه تاثیر آن اطلاعات بر معنای کلی جمله. این تفاوت ها را می توان در چند جنبه مهم بررسی کرد:

ویژگی	Defining Relative Clauses (معین کننده)	Non-defining Relative Clauses (نامعین کننده)
اهمیت اطلاعات	اطلاعات ضروری (اطلاعات ضروری) برای شناسایی اسم یا ضمیر مرجع است. بدون آن، معنا مبهم یا ناقص می شود.	اطلاعات اضافی و غیرضروری است. حتی با حذف آن، معنای اصلی جمله تغییر نمی کند.
استفاده از کاما	هیچ گاه با کاما از جمله اصلی جدا نمی شوند.	همیشه با کاما (یا در صورت لزوم، دو کاما) از جمله اصلی جدا می شوند.
کاربرد ضمیر “That”	“That” می تواند به جای “Who”، “Which” و “Whom” به کار رود.	“That” هرگز در این نوع جملات به کار نمی رود.
حذف ضمیر موصولی	قابل حذف است، در صورتی که ضمیر نقش مفعول را داشته باشد.	هرگز قابل حذف نیست.
تغییر معنا با حذف	حذف آن باعث تغییر یا ابهام در معنای جمله می شود.	حذف آن معنای اصلی جمله را حفظ می کند و تنها جزئیات را از بین می برد.

به عنوان مثال، جمله “The student who passed the exam received a scholarship” (دانشجویی که در امتحان قبول شد، بورسیه گرفت) یک Defining Relative Clause است، زیرا “who passed the exam” اطلاعات ضروری را برای شناسایی دانشجو ارائه می دهد. اگر این عبارت حذف شود، مشخص نمی شود کدام دانشجو بورسیه گرفته است.

در مقابل، جمله “My sister, who is a doctor, lives in Tehran” (خواهرم، که پزشک است، در تهران زندگی می کند) یک Non-defining Relative Clause است. اطلاعات “who is a doctor” اضافی است، زیرا “My sister” به خودی خود مشخص است و حذف آن تأثیری بر شناسایی خواهر ندارد.

این تفاوت ها، به ویژه استفاده از کاما و اهمیت اطلاعات، ابزارهای مهمی برای تشخیص این دو نوع جمله واره هستند و در نگارش صحیح و دقیق انگلیسی نقش اساسی دارند.

کاربرد گرامر Defining Relative Clauses

کاربرد اصلی گرامر Defining Relative Clauses، مشخص کردن و تعریف دقیق اسم یا ضمیری است که در جمله به آن اشاره می کنیم. این عبارات به ما کمک می کنند تا از میان مجموعه ای از افراد یا اشیا، مورد نظر خود را به وضوح شناسایی کنیم. به عبارت دیگر، Defining Relative Clauses پاسخگوی سوال “کدام یک؟” یا “چه کسی؟” هستند و اطلاعاتی را فراهم می کنند که برای درک مقصود کامل جمله، ضروری و غیرقابل حذف هستند.

تصور کنید می خواهید درباره “کتاب” صحبت کنید. اگر بگویید “The book is interesting”، شنونده نمی داند منظور شما کدام کتاب است. اما اگر از یک Defining Relative Clause استفاده کنید، می توانید آن را مشخص کنید: “The book that I read yesterday is interesting.” در اینجا، عبارت “that I read yesterday” به ما می گوید که از میان همه کتاب ها، منظور کدام کتاب خاص است.

این نوع جمله واره ها در موقعیت هایی که نیاز به محدود کردن یا شناسایی دقیق یک مرجع (اسم یا ضمیر پیشایند) داریم، بسیار پرکاربرد هستند. آن ها به ما امکان می دهند تا جزئیاتی را اضافه کنیم که بدون آن ها، جمله اصلی مبهم یا حتی بی معنا خواهد بود. در واقع، این عبارات نقش یک فیلتر اطلاعاتی را ایفا می کنند که به شنونده یا خواننده کمک می کند تا مرجع مورد نظر را به درستی تشخیص دهد.

به عنوان مثال، در جمله “They’re the people who want to buy our house“، عبارت “who want to buy our house” ضروری است تا مشخص شود منظور کدام افراد هستند. بدون این عبارت، جمله فقط “They’re the people” خواهد بود که اطلاعات کافی برای شناسایی افراد مورد نظر را نمی دهد.

Defining Relative Clauses با ارائه اطلاعات ضروری، به وضوح و دقت معنایی جمله کمک می کنند و به مخاطب امکان می دهند تا مرجع مورد اشاره را به درستی شناسایی کند.

این کاربرد اساسی باعث می شود که Defining Relative Clauses یکی از مهم ترین و پرکاربردترین ساختارهای گرامری در زبان انگلیسی باشند، زیرا به ما اجازه می دهند تا ایده ها و مفاهیم پیچیده تر را با دقت و صراحت بیان کنیم.

مثال برای Defining Relative Clause

برای درک عمیق تر کاربرد گرامر Defining Relative Clauses، به مثال های متنوع زیر توجه کنید. این مثال ها نشان می دهند که چگونه این جمله واره ها به تعریف دقیق اسم یا ضمیر پیشایند کمک می کنند و اطلاعات ضروری را برای درک کامل جمله فراهم می آورند:

۱. The woman who lives next door is a doctor.
(خانمی که همسایه کناری ماست، پزشک است.)
(این عبارت مشخص می کند که کدام خانم مورد نظر است.)

۲. This is the book that I was telling you about.
(این همان کتابی است که درباره اش به تو می گفتم.)
(عبارت “that I was telling you about” مشخص می کند که کدام کتاب منظور است.)

۳. The car which is parked illegally will be towed.
(ماشینی که غیرقانونی پارک شده، بکسل خواهد شد.)
(این عبارت خودروی خاصی را از میان بقیه مشخص می کند.)

۴. I still remember the day when we first met.
(هنوز روزی را به خاطر دارم که ما اولین بار همدیگر را ملاقات کردیم.)
(عبارت “when we first met” روز مشخصی را تعریف می کند.)

۵. That’s the restaurant where we had our anniversary dinner.
(این همان رستورانی است که شام سالگردمان را آنجا خوردیم.)
(این عبارت مکان خاصی را از میان رستوران ها مشخص می کند.)

۶. He is the musician whose songs always make me happy.
(او موزیسینی است که آهنگ هایش همیشه مرا خوشحال می کنند.)
(این عبارت مشخص می کند که کدام موزیسین مورد نظر است.)

۷. I don’t know the reason why she left so suddenly.
(دلیلی را که چرا او ناگهان رفت، نمی دانم.)
(این عبارت دلیل خاصی را برای ترک ناگهانی تعریف می کند.)

این مثال ها به وضوح نشان می دهند که چگونه Defining Relative Clauses اطلاعات ضروری را برای شناسایی دقیق اسم یا ضمیر پیشایند فراهم می کنند و بدون آن ها، معنای جمله ناقص یا مبهم خواهد بود. این ساختارها برای ایجاد وضوح و دقت در ارتباطات روزمره و تخصصی زبان انگلیسی بسیار مهم هستند.

ضمایر موصولی Relative Pronouns

ضمایر موصولی (Relative Pronouns) کلماتی هستند که نقش پلی ارتباطی را ایفا می کنند. آن ها یک جمله واره موصولی را به اسم یا ضمیر پیشایند (که به آن مرجع نیز می گویند) در جمله اصلی متصل می کنند. این ضمایر نه تنها جملات را به هم پیوند می دهند، بلکه نقش فاعل یا مفعول را در جمله واره موصولی خود ایفا می کنند و به توصیف مرجع می پردازند.

رایج ترین ضمایر موصولی که در Defining Relative Clauses استفاده می شوند، عبارتند از: “Who”، “Whom”، “Whose”، “Which”، “That”، “When”، “Where”، و “Why”. انتخاب ضمیر موصولی مناسب به نوع مرجع (شخص، شیء، مکان، زمان، دلیل) و نقش آن در جمله واره موصولی (فاعل، مفعول، مالکیت) بستگی دارد.

در ادامه به بررسی دقیق تر هر یک از این ضمایر و نحوه کاربرد آن ها در جملات موصولی معین کننده می پردازیم:

ضمیر موصولی	کاربرد	مثال	ترجمه مثال
Who	برای افراد (اشخاص) در نقش فاعل یا مفعول.	The woman who called was my aunt.	زنی که تماس گرفت، عمه ام بود.
Whom	برای افراد (اشخاص) در نقش مفعول (رسمی تر از Who).	The man whom I saw was old.	مردی که دیدم پیر بود.
Which	برای اشیا و حیوانات در نقش فاعل یا مفعول.	The book which is on the table is mine.	کتابی که روی میز است، مال من است.
That	برای افراد، اشیا و حیوانات در نقش فاعل یا مفعول (فقط در Defining Relative Clauses).	The movie that I saw yesterday was interesting.	فیلمی که دیروز دیدم، جالب بود.
Whose	برای بیان مالکیت (افراد، اشیا، حیوانات).	He’s a musician whose albums have sold millions.	او موسیقی دانی است که آلبوم هایش میلیون ها فروش داشته است.
When	برای زمان (قید زمان).	I remember the day when we first met.	روزی را به یاد دارم که اولین بار همدیگر را ملاقات کردیم.
Where	برای مکان (قید مکان).	This is the house where I grew up.	این خانه ای است که من در آن بزرگ شدم.
Why	برای دلیل (قید دلیل).	Do you know the reason why she left?	آیا دلیل اینکه چرا او رفت را می دانی؟

انتخاب صحیح ضمیر موصولی برای وضوح و دقت در جمله بسیار مهم است و به شما کمک می کند تا پیام خود را به بهترین شکل منتقل کنید.

حالت فاعلی و مفعولی

در جملات موصولی معین کننده، ضمایر موصولی می توانند نقش فاعل یا مفعول را در جمله واره موصولی ایفا کنند. درک این تفاوت برای انتخاب صحیح ضمیر و همچنین برای امکان حذف آن، حیاتی است. این ضمایر به اسم یا ضمیر پیشایند خود اشاره می کنند و در عین حال، عملکرد گرامری خاصی در جمله واره وابسته دارند.

ضمایر موصولی در نقش فاعل:

هنگامی که ضمیر موصولی، فاعل فعل در جمله واره موصولی باشد، به آن حالت فاعلی می گویند. در این حالت، ضمیر موصولی برای انجام عمل فعل در جمله واره ضروری است و نمی توان آن را حذف کرد. ضمایر “Who” (برای افراد)، “Which” (برای اشیا و حیوانات)، و “That” (برای هر دو) می توانند نقش فاعل را داشته باشند.

مثال:

The man who lives next door is very friendly.
(مردی که همسایه بغلی است، بسیار دوستانه است.)
در اینجا “who” فاعل “lives” است و نمی توان آن را حذف کرد.

The car which is parked outside is mine.
(ماشینی که بیرون پارک شده، مال من است.)
“which” فاعل “is parked” است و قابل حذف نیست.

ضمایر موصولی در نقش مفعول:

هنگامی که ضمیر موصولی، مفعول فعل در جمله واره موصولی باشد، به آن حالت مفعولی می گویند. در این حالت، ضمیر موصولی معمولاً قابل حذف است، به خصوص در مکالمات غیررسمی. ضمایر “Whom” (برای افراد، رسمی تر)، “Who” (برای افراد، غیررسمی تر)، “Which” (برای اشیا و حیوانات)، و “That” (برای هر دو) می توانند نقش مفعول را داشته باشند.

مثال:

The woman whom I saw at the party was her sister.
(زنی که در مهمانی دیدم، خواهر او بود.)
“whom” مفعول “saw” است و می توان آن را حذف کرد: “The woman I saw at the party was her sister.”

This is the book that I read yesterday.
(این همان کتابی است که دیروز خواندم.)
“that” مفعول “read” است و قابل حذف است: “This is the book I read yesterday.”

درک این تفاوت بین حالت فاعلی و مفعولی، نه تنها به انتخاب صحیح ضمیر موصولی کمک می کند، بلکه در تشخیص زمان هایی که می توان ضمیر را از جمله حذف کرد، نیز بسیار مهم است.

Who + prepositions

استفاده از حروف اضافه (prepositions) همراه با ضمایر موصولی، به ویژه “Who” و “Whom”، یکی از جنبه های مهم گرامر Relative Clauses است. این ترکیب ها به ما اجازه می دهند تا روابط مکانی، زمانی، یا هدف را در جملات موصولی بیان کنیم. در اینجا به بررسی نحوه استفاده از “Who” با حروف اضافه می پردازیم.

به طور کلی، “Whom” حالت مفعولی رسمی تر “Who” است و اغلب زمانی استفاده می شود که ضمیر موصولی مفعول یک حرف اضافه باشد. این ساختار بیشتر در نوشتار رسمی و آکادمیک دیده می شود.

مثال:

The person to whom I spoke was the manager.
(شخصی که با او صحبت کردم، مدیر بود.)

This is the friend with whom I travel.
(این دوستی است که با او سفر می کنم.)

در این مثال ها، حرف اضافه (to, with) قبل از “whom” قرار گرفته است. این ساختار کاملاً گرامری و صحیح است.

در زبان انگلیسی غیررسمی و مکالمات روزمره، معمولاً ترجیح داده می شود که حرف اضافه در انتهای جمله واره موصولی قرار گیرد و به جای “Whom”، از “Who” استفاده شود. این شکل از جمله بسیار رایج تر و طبیعی تر به نظر می رسد.

مثال (غیررسمی):

The person who I spoke to was the manager.
(شخصی که با او صحبت کردم، مدیر بود.)

This is the friend who I travel with.
(این دوستی است که با او سفر می کنم.)

در این حالت ها، “Who” نقش مفعولی دارد و حرف اضافه در پایان جمله واره آمده است. حتی در بسیاری از موارد می توان “Who” را نیز حذف کرد و جمله همچنان معنای خود را حفظ کند، به شرطی که ضمیر نقش مفعول را داشته باشد.

The person I spoke to was the manager.

This is the friend I travel with.

بنابراین، در حالی که استفاده از “Whom” پس از حرف اضافه ساختاری صحیح و رسمی است، در گفتار روزمره و نوشتار غیررسمی، قرار دادن حرف اضافه در انتهای جمله واره و استفاده از “Who” (یا حذف آن) رایج تر است. انتخاب بین این دو حالت به میزان رسمیت متن یا مکالمه بستگی دارد.

حذف ضمایر موصولی در انگلیسی

یکی از نکات مهم و کاربردی در گرامر Defining Relative Clauses، امکان حذف برخی از ضمایر موصولی است. این ویژگی به جملات انگلیسی ساختاری کوتاه تر و طبیعی تر می بخشد، به خصوص در گفتار روزمره. با این حال، حذف ضمیر موصولی تنها تحت دو شرط اساسی امکان پذیر است:

۱. نقش مفعولی ضمیر:ضمیر موصولی باید در جمله واره موصولی نقش مفعول را ایفا کند، نه فاعل. اگر ضمیر موصولی فاعل فعل در جمله واره باشد، نمی توان آن را حذف کرد، زیرا حذف آن باعث از بین رفتن فاعل جمله واره و عدم وضوح معنا می شود.

۲. نوع جمله واره:جمله واره موصولی باید از نوع Defining Relative Clause (معین کننده) باشد. ضمایر موصولی در Non-defining Relative Clauses (نامعین کننده) هرگز قابل حذف نیستند، حتی اگر نقش مفعولی داشته باشند. این به دلیل ماهیت اطلاعات اضافی در جملات نامعین کننده و نیاز به کاما برای جداسازی آن هاست.

مثال هایی برای حذف ضمیر موصولی (ضمیر مفعولی در Defining Relative Clause):

The book that I read was interesting.
(کتابی که خواندم جالب بود.)
در اینجا “that” مفعول فعل “read” است و می توان آن را حذف کرد: “The book I read was interesting.”

She’s the girl who/whom I met at the party.
(او دختری است که در مهمانی ملاقات کردم.)
“who/whom” مفعول فعل “met” است و می توان آن را حذف کرد: “She’s the girl I met at the party.”

This is the house which we bought last year.
(این خانه ای است که سال گذشته خریدیم.)
“which” مفعول فعل “bought” است و قابل حذف است: “This is the house we bought last year.”

مثال هایی که ضمیر موصولی قابل حذف نیست (ضمیر فاعلی یا Non-defining Clause):

The man who lives next door is a doctor.
(مردی که همسایه بغلی است، پزشک است.)
“who” فاعل “lives” است و قابل حذف نیست.

My car, which is red, is very old.
(ماشین من، که قرمز است، خیلی قدیمی است.)
این یک Non-defining Clause است و “which” قابل حذف نیست.

درک این قوانین به شما کمک می کند تا جملاتی دقیق تر و طبیعی تر در زبان انگلیسی بسازید.

فرق who و which

یکی از ابهامات رایج برای زبان آموزان، تفاوت بین ضمایر موصولی “Who” و “Which” است. هر دو این ضمایر برای معرفی جمله واره های موصولی (Defining و Non-defining) به کار می روند، اما مرجع آن ها با یکدیگر متفاوت است. درک این تفاوت اساسی برای استفاده صحیح از آن ها در جملات ضروری است.

Who:

ضمیر موصولی “Who” منحصراً برای اشاره به افراد (اشخاص)به کار می رود. این ضمیر می تواند نقش فاعل یا مفعول را در جمله واره موصولی ایفا کند. “Who” برای هر دو نوع جمله واره Defining و Non-defining قابل استفاده است.

مثال:

The woman who helped me was very kind. (Defining – Who فاعل است)
(زنی که به من کمک کرد، بسیار مهربان بود.)

My brother, who is a teacher, lives in Shiraz. (Non-defining – Who فاعل است)
(برادرم، که معلم است، در شیراز زندگی می کند.)

The man who I saw yesterday looked tired. (Defining – Who مفعول است و می تواند حذف شود)
(مردی که دیروز دیدم، خسته به نظر می رسید.)

Which:

ضمیر موصولی “Which” برای اشاره به اشیا و حیواناتبه کار می رود. این ضمیر نیز می تواند نقش فاعل یا مفعول را در جمله واره موصولی ایفا کند و برای هر دو نوع جمله واره Defining و Non-defining قابل استفاده است.

مثال:

The book which is on the shelf is mine. (Defining – Which فاعل است)
(کتابی که روی قفسه است، مال من است.)

This car, which I bought last month, is very reliable. (Non-defining – Which مفعول است)
(این ماشین، که ماه پیش خریدم، بسیار قابل اعتماد است.)

The dog which barked loudly scared the cat. (Defining – Which فاعل است)
(سگی که بلند پارس کرد، گربه را ترساند.)

نکته مهم:ضمیر “That” می تواند در Defining Relative Clauses به جای “Who” (برای افراد) و “Which” (برای اشیا و حیوانات) به کار رود، اما هرگز در Non-defining Relative Clauses استفاده نمی شود.

The woman that helped me was very kind. (صحیح – Defining)
The book that is on the shelf is mine. (صحیح – Defining)

با رعایت این تفاوت ها، می توانید جملات موصولی را به درستی و با وضوح بیشتری در زبان انگلیسی به کار ببرید.

ضمایر موصولی When، Where و Why

علاوه بر ضمایر موصولی اصلی مانند “Who”، “Which” و “That”، ضمایر موصولی دیگری نیز وجود دارند که به زمان، مکان، و دلیل اشاره می کنند. این ضمایر، که گاهی اوقات به آن ها قیدهای موصولی (Relative Adverbs) نیز گفته می شود، جمله واره های موصولی را به اسم های مربوط به زمان، مکان، یا دلیل متصل می کنند. این ضمایر به طور خاص در Defining Relative Clauses کاربرد فراوانی دارند.

When (برای زمان – قید زمان):

ضمیر موصولی “When” برای اشاره به زمان یا یک دوره زمانی به کار می رود. این ضمیر جایگزین عباراتی مانند “on which” یا “at which” می شود و به توضیح اسم هایی مانند “day”، “year”، “time” و غیره کمک می کند.

مثال:

I still remember the day when we first met.
(هنوز روزی را به خاطر دارم که اولین بار همدیگر را ملاقات کردیم.)

Summer is the season when I feel happiest.
(تابستان فصلی است که من در آن شادترین هستم.)

Where (برای مکان – قید مکان):

ضمیر موصولی “Where” برای اشاره به مکان یا محلی خاص به کار می رود. این ضمیر جایگزین عباراتی مانند “in which” یا “at which” می شود و به توضیح اسم هایی مانند “house”، “city”، “restaurant” و غیره کمک می کند.

مثال:

This is the house where I grew up.
(این خانه ای است که من در آن بزرگ شدم.)

The park where children play is very beautiful.
(پارکی که بچه ها در آن بازی می کنند، بسیار زیباست.)

Why (برای دلیل – قید دلیل):

ضمیر موصولی “Why” برای اشاره به دلیل یا علت چیزی به کار می رود. این ضمیر معمولاً پس از اسم “reason” (دلیل) می آید و جایگزین عباراتی مانند “for which” می شود.

مثال:

I don’t know the reason why she left so suddenly.
(دلیلی را که چرا او ناگهان رفت، نمی دانم.)

That’s the main reason why I decided to move.
(این دلیل اصلی است که چرا تصمیم گرفتم نقل مکان کنم.)

این ضمایر موصولی به ما این امکان را می دهند که اطلاعات بیشتری درباره جنبه های خاصی از جمله (زمان، مکان، دلیل) ارائه دهیم و به وضوح و دقت معنایی آن بیفزاییم.

تمرین برای گرامر Defining Relative Clauses

برای تثبیت و عمیق تر کردن درک شما از گرامر Defining Relative Clauses، بخش تمرین ها طراحی شده است. حل این تمرین ها به شما کمک می کند تا نکات گرامری مطرح شده را به صورت عملی به کار بگیرید و توانایی خود را در شناسایی، ساخت، و استفاده صحیح از این جمله واره ها تقویت کنید. پاسخ ها در پایان هر بخش ارائه شده اند تا بتوانید عملکرد خود را ارزیابی کنید.

تمرین اول

جملات زیر را بخوانید و مشخص کنید که کدام گزینه از یک Defining Relative Clause صحیح استفاده کرده است. به استفاده از کاما و ضرورت اطلاعات دقت کنید.

۱. شما دو خانه دارید. کدام جمله برای توصیف خانه گران قیمت تر شما مناسب است؟
الف) My house which is in Miami is very expensive.
ب) My house, which is in Miami, is very expensive.

پاسخ: الف) My house which is in Miami is very expensive. (زیرا اطلاعات ضروری است و خانه های دیگری هم وجود دارد.)

۲. شما فقط یک خواهر دارید. کدام جمله برای توصیف او مناسب است؟
الف) My sister who works in a hotel got a promotion at work.
ب) My sister, who works in a hotel, got a promotion at work.

پاسخ: ب) My sister, who works in a hotel, got a promotion at work. (زیرا اطلاعات اضافی است و شما فقط یک خواهر دارید.)

۳. شما در مورد ماشینی صحبت می کنید که جلوی خانه پارک شده و مال شماست. کدام جمله صحیح است؟
الف) The car that is outside the house is mine.
ب) The car, which is outside the house, is mine.

پاسخ: الف) The car that is outside the house is mine. (زیرا برای شناسایی ماشین ضروری است.)

تمرین دوم

در هر جمله، نوع جمله واره موصولی (Defining یا Non-defining) را مشخص کنید.

۱. The student who answered the question received a prize.
پاسخ: Defining

۲. My best friend, who lives in Canada, is visiting next month.
پاسخ: Non-defining

۳. The city where I was born has changed a lot.
پاسخ: Defining

۴. My old laptop, which I bought five years ago, finally broke down.
پاسخ: Non-defining

۵. This is the movie that everyone is talking about.
پاسخ: Defining

تمرین سوم

اشتباهات گرامری موجود در جملات موصولی زیر را اصلاح کنید.

۱. The person which called me was my manager.
پاسخ: The person who called me was my manager.

۲. I enjoyed the book that you told me to read it.
پاسخ: I enjoyed the book that you told me to read. (حذف “it” اضافی)

۳. My mother, that is 60, loves to travel.
پاسخ: My mother, who is 60, loves to travel. (That در Non-defining Clause استفاده نمی شود.)

۴. The house, which is near the beach, it has a beautiful view.
پاسخ: The house, which is near the beach, has a beautiful view. (حذف “it” اضافی)

۵. She showed me the pictures whom she took on her trip.
پاسخ: She showed me the pictures which she took on her trip. (برای اشیا از “which” استفاده می شود.)

تمرین چهارم

در جملات زیر، مشخص کنید که آیا ضمیر موصولی قابل حذف است یا خیر. (فقط در Defining Relative Clauses بررسی کنید.)

۱. This is the car that John bought yesterday.
پاسخ: قابل حذف (that مفعول است)

۲. The man who lives upstairs is a writer.
پاسخ: غیرقابل حذف (who فاعل است)

۳. I found the keys which I lost this morning.
پاسخ: قابل حذف (which مفعول است)

۴. The student who won the competition is from our school.
پاسخ: غیرقابل حذف (who فاعل است)

۵. Is this the book that you were looking for?
پاسخ: قابل حذف (that مفعول است)

تمرین پنجم

با استفاده از ضمایر موصولی مناسب (who, which, that, where, when, why)، دو جمله داده شده را به یک جمله موصولی معین کننده تبدیل کنید.

۱. I know a girl. She speaks five languages.
پاسخ: I know a girl who speaks five languages.

۲. This is the restaurant. We had our first date there.
پاسخ: This is the restaurant where we had our first date.

۳. I found the wallet. I lost it yesterday.
پاسخ: I found the wallet which/that I lost yesterday.

۴. Tell me the reason. You are late for work.
پاسخ: Tell me the reason why you are late for work.

۵. That’s the day. We celebrate our independence on that day.
پاسخ: That’s the day when we celebrate our independence.

سوالات متداول

آیا Defining Relative Clauses نیاز به کاما دارند؟

خیر، عبارات موصولی معین کننده (Defining Relative Clauses) هرگز با کاما از جمله اصلی جدا نمی شوند. این به این دلیل است که اطلاعاتی که آن ها ارائه می دهند، برای شناسایی اسم یا ضمیر مرجع کاملاً ضروری و حیاتی هستند و حذف آن ها باعث ابهام در معنای جمله می شود.

چه زمانی می توان ضمیر موصولی را حذف کرد؟

ضمیر موصولی را می توان در یک جمله واره موصولی معین کننده (Defining Relative Clause) حذف کرد، به شرطی که ضمیر در آن جمله واره نقش مفعول را ایفا کند. اگر ضمیر موصولی فاعل جمله واره باشد، قابل حذف نیست.

کاربرد ضمیر موصولی That چیست؟

ضمیر موصولی “That” یک ضمیر بسیار کاربردی است که می تواند در جملات موصولی معین کننده (Defining Relative Clauses) به جای “Who” (برای افراد)، “Whom” (برای افراد) و “Which” (برای اشیا و حیوانات) استفاده شود. اما توجه داشته باشید که “That” هرگز در جملات موصولی نامعین کننده (Non-defining Relative Clauses) به کار نمی رود.

فرق Who و Whom در جملات موصولی چیست؟

هر دو “Who” و “Whom” برای اشاره به افراد در جملات موصولی استفاده می شوند. تفاوت اصلی در نقش گرامری آن هاست: “Who” به عنوان فاعل جمله واره موصولی به کار می رود، در حالی که “Whom” به عنوان مفعول آن استفاده می شود و حالت رسمی تری دارد. در مکالمات غیررسمی، اغلب “Who” به جای “Whom” نیز استفاده می شود.

چگونه Defining Relative Clause را شناسایی کنیم؟

برای شناسایی یک Defining Relative Clause، به دو ویژگی اصلی توجه کنید: اول اینکه آیا اطلاعات ارائه شده توسط جمله واره برای شناسایی دقیق اسم یا ضمیر مرجع ضروری است یا خیر. دوم اینکه، این نوع جمله واره هرگز با کاما از جمله اصلی جدا نمی شود. اگر اطلاعات حیاتی بود و کامایی وجود نداشت، آن یک Defining Relative Clause است.