خلاصه کتاب حرفه: داستان نویس 7: صحنه پردازی ( نویسنده فرانک ای. دیکسون، ساندرا اسمیت )

کتاب «حرفه: داستان نویس ۷: صحنه پردازی» اثر فرانک ای. دیکسون و ساندرا اسمیت، راهنمایی بی نظیر برای نویسندگانی است که می خواهند با تسلط بر هنر صحنه پردازی، دنیایی زنده و باورپذیر برای داستان های خود خلق کنند. این اثر به نویسندگان می آموزد چگونه فراتر از توصیف صرف مکان و زمان، با آفرینش فضایی ملموس، به خواننده اجازه دهند تا خود را جزئی از روایت احساس کند و با شخصیت ها همدلی بیشتری داشته باشد.

در دنیای وسیع و پر رمز و راز داستان نویسی، جایی که واژه ها معماران جهان های نادیده و ناملموس هستند، عنصری حیاتی وجود دارد که همچون نخ تسبیح، دانه های روایت را به هم پیوند می دهد و به آن ها جان می بخشد: صحنه پردازی. این هنر ظریف، نه صرفاً شرح مکان و زمان، بلکه آفرینش فضایی است که در آن شخصیت ها نفس می کشند، تصمیم می گیرند و زندگی می کنند. نویسندگان موفق نیک می دانند که صحنه ای با ظرافت طراحی شده، می تواند بیش از صدها واژه، احساس، اتمسفر و اطلاعات را به خواننده منتقل کند. این مقاله به واکاوی عمیق و کاربردی کتاب «حرفه: داستان نویس 7: صحنه پردازی» اثر فرانک ای. دیکسون و ساندرا اسمیت می پردازد، اثری که چراغ راه بسیاری از نویسندگان، چه تازه کار و چه باتجربه، برای تسلط بر این بُعد حیاتی داستان نویسی بوده است. این کتاب ارزشمند، نه تنها به چیستی صحنه پردازی می پردازد، بلکه به تفصیل اهمیت آن و چگونگی پیاده سازی مؤثرش را آموزش می دهد. این اثر از مجموعه محبوب «حرفه: داستان نویس» به شمار می رود که هر جلد آن بر یکی از ارکان داستان نویسی تمرکز دارد و جلد هفتم، با محوریت صحنه پردازی، جایگاهی بی بدیل در میان آن ها یافته است. در این بررسی، سعی می شود مهم ترین آموزه ها و تکنیک های این کتاب به شکلی جامع و عملی به خوانندگان ارائه شود تا آن ها نیز بتوانند قلم خود را در آفرینش صحنه های قدرتمند و به یاد ماندنی، ورزیده کنند.

صحنه پردازی چیست و چرا نباید آن را دست کم گرفت؟ (فهم بنیادین)

برای درک عمیق تر هنر داستان نویسی، لازم است ابتدا به تعریف دقیق صحنه پردازی بپردازیم. صحنه پردازی، فراتر از توصیف سطحی یک مکان یا زمان مشخص است. در واقع، این هنر شامل ایجاد یک بستر کامل حسی و عاطفی برای رویدادهای داستان می شود؛ بستری که نه تنها مکان فیزیکی، بلکه تمامی حس ها، بوها، صداها، و حتی نور و دمای محیط را در بر می گیرد. صحنه باید اتمسفر و جوی خاص را خلق کند که با فضای کلی داستان همخوانی داشته باشد. همچنین، شامل کنش ها و واکنش های شخصیت ها در مواجهه با این محیط است. یک صحنه موفق، خواننده را به گونه ای درگیر می کند که احساس می کند او نیز در آن فضا حضور دارد و وقایع را از نزدیک لمس می کند. این امر مستلزم توجه به جزئیاتی است که به نظر کم اهمیت می آیند، اما مجموع آن ها تصویری کامل و چندبعدی را در ذهن خواننده می سازند.

نقش حیاتی صحنه در داستان

اهمیت صحنه پردازی در داستان نویسی را نمی توان دست کم گرفت، زیرا این عنصر نقش های متعددی را در پیشبرد و غنای روایت ایفا می کند.

• اعتباربخشی و باورپذیری روایت: یک صحنه خوب، حتی در داستان های کاملاً تخیلی و فانتزی، به روایت اعتبار می بخشد. وقتی خواننده بتواند محیط را در ذهن خود مجسم کند و جزئیات آن را ملموس بیابد، وقایع و شخصیت ها نیز برای او واقعی تر و باورپذیرتر به نظر می رسند. این حس واقع گرایی، تعلیق ناباوری خواننده را کاهش می دهد و او را بیشتر درگیر داستان می کند.
• پیشبرد پیرنگ و ایجاد بستر برای وقایع: صحنه فقط پس زمینه نیست؛ بلکه می تواند به طور فعال در پیشبرد پیرنگ داستان نقش داشته باشد. یک صحنه می تواند مانعی برای شخصیت ها باشد، فرصتی جدید ایجاد کند، یا حتی منجر به گره افکنی یا گره گشایی شود. محیط فیزیکی می تواند محدودیت ها یا امکاناتی را برای شخصیت ها فراهم آورد که مستقیماً بر سیر حوادث تأثیر می گذارد.
• معرفی و عمیق تر کردن شخصیت ها: شخصیت ها از طریق تعاملشان با محیط صحنه، بیش از پیش شناخته می شوند. نوع واکنش آن ها به یک مکان خاص، یا انتخاب جزئیاتی برای توجه در آن محیط، می تواند ابعاد جدیدی از شخصیت، گذشته، یا حتی ترس ها و امیدهای آن ها را آشکار کند. صحنه به نوعی، آینه ای برای بازتاب درون شخصیت ها عمل می کند.
• خلق جو و اتمسفر خاص: صحنه پردازی ابزاری قدرتمند برای خلق جو و اتمسفر مورد نظر نویسنده است. آیا داستان نیازمند فضایی ترسناک و دلهره آور است؟ یا شاید آرام و رویایی؟ انتخاب دقیق واژگان، جزئیات حسی و عناصر بصری می تواند این اتمسفر را به خواننده منتقل کند و او را از نظر عاطفی درگیر کند.
• ایجاد پیوستگی و انسجام در اثر: صحنه های به خوبی طراحی شده، به داستان انسجام می بخشند. آن ها به خواننده کمک می کنند تا خط زمان و مکان را دنبال کند و احساس گمگشتگی نداشته باشد. تغییر صحنه ها به مرور زمان و تحول شخصیت ها کمک می کند و حس پویایی در روایت ایجاد می کند.

برای نویسندگان تازه کار، چالش های رایجی در صحنه پردازی وجود دارد. یکی از این چالش ها، تمایل به توصیفات بیش از حد و بدون کارکرد است که می تواند خواننده را خسته کند. چالش دیگر، عدم توجه به دیدگاه شخصیت ها و توصیف صحنه به صورت دانای کل و جدا از حس و حال قهرمانان داستان است. همچنین، برخی نویسندگان به اهمیت جزئیات حسی بی توجه هستند و تنها به جنبه های بصری اکتفا می کنند. این موارد، همگی می توانند به صحنه پردازی ضعیف و در نتیجه، داستانی کم اثر منجر شوند.

نگاهی به درون کتاب: آموزه های اصلی دیکسون و اسمیت

کتاب «حرفه: داستان نویس 7: صحنه پردازی» با رویکردی عمیق و کاربردی، مفاهیم و تکنیک های کلیدی صحنه پردازی را واکاوی می کند. فرانک ای. دیکسون و ساندرا اسمیت، با مثال ها و توضیحات روشن، به نویسندگان می آموزند که چگونه صحنه های خود را به سطحی فراتر ارتقا دهند.

الف. صحنه پردازی از دریچه چشم شخصیت ها

یکی از مهم ترین و بنیادین ترین آموزه های دیکسون و اسمیت این است که نویسنده نباید صحنه را به صورت مستقیم و با بیانی صرفاً عینی توصیف کند. این رویکرد، اغلب منجر به متنی خشک و بی روح می شود که خواننده را درگیر نمی کند. در عوض، آن ها تأکید می کنند که مکان را باید از نگاه شخصیت ها دید و توصیف کرد. این روش، به خواننده اجازه می دهد تا نه تنها محیط را بشناسد، بلکه با شخصیت ها نیز همدلی بیشتری پیدا کند و جهان را از دیدگاه آن ها تجربه کند.

فرض کنید یک شخصیت خسته و ناامید وارد اتاقی می شود. او ممکن است تنها به دنبال یک صندلی راحت باشد یا نوری خیره کننده او را آزار دهد. همین شخصیت اگر در حالت شادی و سرخوشی وارد همان اتاق شود، شاید به گل های روی میز یا رنگ دلنشین دیوار توجه کند. این تفاوت در توصیفات، نه تنها صحنه را باورپذیرتر می کند، بلکه به طور ضمنی اطلاعاتی درباره وضعیت روحی و درونی شخصیت به خواننده می دهد. استفاده از حواس پنج گانه از طریق فیلتر ادراکی شخصیت، در این زمینه بسیار مؤثر است. آیا شخصیت بوی خاصی را در فضا استشمام می کند؟ صدایی را می شنود؟ یا با لمس چیزی، حس خاصی به او دست می دهد؟ این جزئیات، صحنه را برای خواننده ملموس تر و عمیق تر می سازد و او را در تجربه شخصیت شریک می کند.

ب. هماهنگی عناصر صحنه با روایت و پیرنگ

صحنه پردازی موفق، فراتر از توصیف صرف، باید به طور یکپارچه با روایت و پیرنگ داستان درآمیخته باشد. دیکسون و اسمیت بر اهمیت انتخاب جزئیات معنادار تأکید می کنند و از نویسندگان می خواهند که از جزئیات زاید پرهیز کنند. هر جزئی از صحنه باید دلیلی برای حضور داشته باشد؛ یا به پیشبرد داستان کمک کند، یا اطلاعاتی درباره شخصیت ها بدهد، یا اتمسفری خاص را تقویت کند.

چگونه صحنه می تواند به پیشبرد کنش و کشمکش داستان کمک کند؟ یک صحنه می تواند حاوی عنصری باشد که شخصیت به آن نیاز دارد یا مانعی که باید بر آن غلبه کند. برای مثال، یک ساعت قدیمی در یک اتاق، می تواند نشان دهنده گذر زمان باشد و اضطرار شخصیت را برای انجام کاری افزایش دهد. یا یک پنجره شکسته، می تواند دلالت بر خشونتی گذشته داشته باشد و به تم اصلی داستان مرتبط شود. ارتباط صحنه با تم اصلی داستان و پیام نویسنده نیز از اهمیت بالایی برخوردار است. صحنه ها باید با مضامین عمیق داستان هم راستا باشند و به طور غیرمستقیم، ایده ها و پیام های اصلی نویسنده را تقویت کنند. هر گوشه از محیط، هر شیء، و هر حس و بویی می تواند لایه های معنایی به داستان اضافه کند.

ج. ترتیب و توالی صحنه ها و مدیریت زمان و مکان

نحوه ترتیب و توالی صحنه ها در داستان نویسی از اهمیت بالایی برخوردار است. این ترتیب، تنها به معنای چیدمان فیزیکی وقایع نیست، بلکه به مدیریت زمان و مکان نیز اشاره دارد. دیکسون و اسمیت تأکید می کنند که تغییر صحنه و فصل بندی دقیق، نه تنها برای نشان دادن گذر زمان ضروری است، بلکه به تحول شخصیت ها نیز کمک می کند. وقتی شخصیت ها از یک محیط به محیطی دیگر منتقل می شوند، این تغییر می تواند نمادی از تغییرات درونی آن ها باشد یا فرصتی برای مواجهه با چالش های جدید فراهم آورد.

استفاده هوشمندانه از صحنه می تواند حس حرکت و پویایی را در روایت ایجاد کند. برای مثال، عبور یک شخصیت از یک خیابان شلوغ به یک کوچه خلوت و تاریک، می تواند نشان دهنده تغییر در جو و اتمسفر داستان باشد و خواننده را برای رویدادی جدید آماده کند. صحنه همچنین می تواند به انتقال اطلاعات مهم به خواننده کمک کند، بدون آنکه نویسنده مجبور به بیان مستقیم آن ها باشد. جزئیات موجود در صحنه، مانند وضعیت یک خانه، شلوغی یک بازار، یا سکوت یک جنگل، می توانند اطلاعاتی در مورد فرهنگ، طبقه اجتماعی، یا وضعیت روانی شخصیت ها ارائه دهند و به خواننده کمک کنند تا تصویری کامل تر از دنیای داستان در ذهن خود بسازد. این تکنیک ها باعث می شوند خواننده به جای دریافت مستقیم اطلاعات، آن ها را از طریق تجربه بصری و حسی کشف کند.

صحنه پردازی نه صرفاً شرح مکان و زمان، بلکه آفرینش فضایی حسی و عاطفی است که خواننده را به گونه ای درگیر می کند که احساس می کند او نیز در آن فضا حضور دارد و وقایع را از نزدیک لمس می کند.

گام های عملی برای خلق صحنه های قدرتمند (چگونه صحنه بنویسیم؟)

پس از آشنایی با اهمیت و مفاهیم بنیادین صحنه پردازی، نوبت به گام های عملی می رسد. دیکسون و اسمیت راهکارهایی عملی ارائه می دهند که نویسندگان را در خلق صحنه هایی مؤثر و قدرتمند یاری می کند.

۱. تحقیق و مشاهده

یکی از اولین گام ها برای خلق صحنه های واقع گرایانه و ملموس، تحقیق و مشاهده دقیق است. حتی اگر داستان شما در دنیایی کاملاً تخیلی می گذرد، الهام گرفتن از جزئیات جهان واقعی می تواند به آن اعتبار ببخشد. یک نویسنده می تواند با بازدید از مکان های مشابه، مشاهده دقیق افراد و محیط ها، گوش دادن به صداها، و توجه به بوها و حس های مختلف، مواد اولیه لازم برای ساختن صحنه را جمع آوری کند. برای مثال، اگر داستانی در یک بیمارستان اتفاق می افتد، تحقیق درباره بوی ضدعفونی کننده، صدای دستگاه ها، یا رنگ دیوارها، می تواند به نویسنده کمک کند تا صحنه ای باورپذیرتر خلق کند. این تحقیقات به نویسنده اجازه می دهد تا از توصیفات کلیشه ای دوری کند و جزئیاتی منحصربه فرد ارائه دهد که خواننده را غافلگیر کند.

۲. انتخاب جزئیات مؤثر

پس از جمع آوری اطلاعات، مرحله مهم بعدی انتخاب جزئیات است. نویسنده باید هوشمندانه انتخاب کند که کدام جزئیات را در صحنه بگنجاند و کدام ها را حذف کند. هر جزئیاتی که انتخاب می شود، باید کارکرد داستانی داشته باشد؛ یعنی یا به فضاسازی کمک کند، یا اطلاعاتی درباره شخصیت ها بدهد، یا پیش زمینه ای برای اتفاقات آینده باشد. جزئیات بی هدف، تنها خواننده را خسته می کنند. برای مثال، اگر در یک اتاق، یک گلدان شکسته روی زمین افتاده باشد، این جزئیات می تواند نشانه یک کشمکش قبلی، یا حتی نمادی از وضعیت روحی آشفته شخصیت باشد. این جزئیات کوچک اما معنادار هستند که صحنه را زنده و چندبعدی می کنند.

۳. نمایش به جای گفتن (Show, Don’t Tell)

اصل «نمایش به جای گفتن» (Show, Don’t Tell) یکی از مهم ترین اصول در صحنه پردازی است. به جای اینکه نویسنده به خواننده بگوید چه اتفاقی افتاده یا چه احساسی در محیط وجود دارد، باید آن را از طریق اعمال، دیالوگ ها، و توصیف جزئیات حسی «نشان دهد». برای مثال، به جای اینکه بنویسید «هوا سرد بود»، می توانید بنویسید: «بخار نفس هایش در هوا چرخ می زد و دستانش را محکم به هم می مالید.» یا به جای «اتاق ترسناک بود»، می توانید «سایه های بلند و رقصان، از هر گوشه اتاق به هم می رسیدند و صدای زوزه باد از شکاف پنجره، تن شخصیت را به لرزه می انداخت.» این روش، خواننده را به طور فعال در تجربه صحنه شریک می کند و اثرگذاری عاطفی بیشتری دارد.

۴. استفاده از زبان فعال و تصویرسازی قوی

برای خلق صحنه های قدرتمند، استفاده از زبان فعال و تصویرسازی قوی ضروری است. اجتناب از صفت های بیش از حد و استفاده از افعال و اسامی قدرتمند، به متن پویایی می بخشد. به جای استفاده از صفت های کلیشه ای، سعی کنید تصویری ملموس و زنده از طریق کنش ها و جزئیات ارائه دهید. برای مثال، به جای «خانه ای قدیمی و خراب»، می توان نوشت: «خانه با سقف فروریخته و دیوارهای لخت، دهانه ای به سوی آسمان باز کرده بود؛ همچون جانوری زخمی که با آخرین نفس ها می جنگید.» این نوع توصیف، نه تنها تصویری واضح تر می دهد، بلکه احساسی عمیق تر را در خواننده برمی انگیزد.

۵. ایجاد جو و اتمسفر

جو و اتمسفر، روح یک صحنه است و به احساس کلی که خواننده از محیط و اتفاقات آن دریافت می کند، اشاره دارد. چگونه انتخاب واژگان و جزئیات می تواند احساسات خاصی را در خواننده برانگیزد؟ یک نویسنده می تواند با انتخاب دقیق واژگان (مثلاً واژگان مربوط به تاریکی، سکوت، یا سرما برای جو ترسناک)، استفاده از استعاره و تشبیه، و همچنین رعایت ریتم جملات، اتمسفر مورد نظر خود را خلق کند. نور، صدا، و حتی رنگ ها می توانند در این فرآیند نقش داشته باشند. برای مثال، صحنه ای در زیر نور ماه کامل با صدای جیرجیرک ها، می تواند جوی مرموز و آرامش بخش را القا کند، در حالی که صحنه ای در یک کارخانه پر سر و صدا و تاریک، حس اضطراب و خستگی را منتقل خواهد کرد.

۶. یکپارچگی صحنه با شخصیت و کنش

نکته نهایی این است که صحنه نباید فقط یک پس زمینه باشد، بلکه باید خود یک بازیگر در داستان محسوب شود. صحنه باید با شخصیت ها و کنش های آن ها یکپارچه باشد. محیط می تواند بر تصمیمات شخصیت ها تأثیر بگذارد، واکنش های آن ها را شکل دهد، یا حتی نمادی از وضعیت روانی آن ها باشد. برای مثال، یک شخصیت که در حال فرار است، ممکن است از جزئیات محیط (مانند سایه ها یا موانع) برای پنهان شدن استفاده کند، و این تعامل او با محیط، نه تنها به پیشبرد داستان کمک می کند، بلکه ابعاد جدیدی از هوش و واکنش پذیری شخصیت را آشکار می سازد. تضمین این یکپارچگی، صحنه ها را از حالت ایستا خارج کرده و به آن ها حیات می بخشد.

هر جزئی از صحنه باید دلیلی برای حضور داشته باشد؛ یا به فضاسازی کمک کند، یا اطلاعاتی درباره شخصیت ها بدهد، یا پیش زمینه ای برای اتفاقات آینده باشد.

ارزیابی و بهبود صحنه ها: بازبینی و نقد خودی

پس از خلق یک صحنه، کار نویسنده به پایان نمی رسد. همانطور که دیکسون و اسمیت تأکید می کنند، ارزیابی و بازبینی مداوم، کلید بهبود مهارت صحنه پردازی است. یک نویسنده حرفه ای، همواره با نگاهی نقادانه به آثار خود می نگرد و در پی کشف نقاط ضعف و قوت است.

معیارهای دیکسون و اسمیت برای سنجش موفقیت یک صحنه

بر اساس آموزه های دیکسون و اسمیت، یک صحنه موفق دارای معیارهای مشخصی است:

1. باورپذیری: آیا صحنه آنقدر واقعی و ملموس است که خواننده بتواند آن را تصور کند و خود را در آن حس کند؟ جزئیات باید به گونه ای انتخاب شوند که حس واقعیت را القا کنند، حتی اگر محیط کاملاً تخیلی باشد.
2. کارکرد داستانی: آیا هر عنصر موجود در صحنه، هدفی را دنبال می کند؟ آیا به پیشبرد پیرنگ، توسعه شخصیت، یا ایجاد اتمسفر کمک می کند؟ یک صحنه نباید صرفاً تزئینی باشد.
3. ادراک از دید شخصیت: آیا صحنه از طریق حواس و فیلتر ادراکی یک شخصیت روایت شده است؟ آیا خواننده می تواند محیط را از چشم قهرمان داستان ببیند؟
4. ایجاد جو و اتمسفر: آیا صحنه توانسته است حس یا حال و هوای مورد نظر نویسنده (مثلاً تنش، آرامش، رمزآلودی) را به خواننده منتقل کند؟
5. تأثیر عاطفی: آیا صحنه توانسته است واکنش عاطفی خاصی را در خواننده برانگیزد؟ آیا او را می ترساند، خوشحال می کند، یا به فکر فرو می برد؟

سوالاتی که نویسنده باید از خود بپرسد تا صحنه هایش را بهبود بخشد

برای نقد خودی و بهبود صحنه ها، یک نویسنده می تواند از خود سوالاتی کلیدی بپرسد:

• آیا این صحنه واقعاً ضروری است؟ آیا بدون آن، داستان ناقص می شود یا چیز مهمی از دست می رود؟
• آیا جزئیات زیادی در صحنه وجود دارد که خواننده را خسته کند؟ کدام جزئیات را می توان حذف کرد بدون اینکه به صحنه لطمه ای وارد شود؟
• آیا جزئیات کافی برای تصویرسازی وجود دارد؟ آیا خواننده می تواند صحنه را به وضوح در ذهن خود مجسم کند؟
• آیا صحنه تنها محیط را توصیف می کند، یا به شخصیت ها و کنش های آن ها نیز عمق می بخشد؟
• آیا حواس پنج گانه به خوبی در صحنه به کار گرفته شده اند؟ آیا فقط به جنبه های بصری اکتفا شده است؟
• آیا صحنه با لحن و جو کلی داستان همخوانی دارد؟ آیا تضادی ناخواسته ایجاد نمی کند؟
• آیا این صحنه به پیشبرد پیرنگ کمک می کند، یا فقط فضایی ساکن است؟
• آیا خواننده پس از خواندن این صحنه، احساس خاصی پیدا می کند یا نکته ای را کشف می کند؟

اهمیت بازنویسی و تمرین مداوم در توسعه مهارت صحنه پردازی

همانطور که در هر هنر و مهارت دیگری، در صحنه پردازی نیز بازنویسی و تمرین مداوم از اهمیت بالایی برخوردار است. هیچ صحنه ای در اولین پیش نویس خود کامل نیست. یک نویسنده باید مایل به بازگشت به متن خود، اصلاح، افزودن، و حذف جزئیات باشد. هر بار که یک صحنه بازنویسی می شود، لایه های جدیدی از عمق و ظرافت به آن افزوده می شود. تمرین مداوم، چه از طریق نوشتن منظم، چه با مطالعه آثار نویسندگان بزرگ و تحلیل صحنه پردازی آن ها، مهارت های نویسنده را تقویت می کند. با هر بار تلاش، قلم ورزیده تر می شود و توانایی خلق صحنه های زنده و به یاد ماندنی، بیشتر و بیشتر می گردد. این مسیر، مسیری پر از یادگیری و کشف است.

یک نویسنده باید مایل به بازگشت به متن خود، اصلاح، افزودن، و حذف جزئیات باشد. هر بار که یک صحنه بازنویسی می شود، لایه های جدیدی از عمق و ظرافت به آن افزوده می شود.

نتیجه گیری: صحنه، قلب تپنده داستان شما

در مجموع، مطالعه و درک عمیق آموزه های کتاب «حرفه: داستان نویس 7: صحنه پردازی» اثر فرانک ای. دیکسون و ساندرا اسمیت، گامی اساسی برای هر نویسنده ای است که آرزوی خلق داستان هایی ماندگار و تأثیرگذار را در سر دارد. همانطور که در این مقاله بررسی شد، صحنه پردازی تنها یک عنصر تزئینی نیست؛ بلکه ستون فقرات و عامل پویایی روایت است. این مهارت آموختنی و اساسی، نقش بسزایی در عمق بخشیدن به داستان، افزایش جذابیت آن، و مهم تر از همه، ایجاد باورپذیری در ذهن خواننده ایفا می کند.

صحنه های قوی هستند که خواننده را به دنیای داستان می کشانند، او را در کنار شخصیت ها قرار می دهند و اجازه می دهند تا وقایع را نه فقط بخواند، بلکه آن ها را تجربه کند. از این رو، هر نویسنده ای که می خواهد آثارش زنده و نفس کش باشند، باید هنر صحنه پردازی را جدی بگیرد و در آن تبحر یابد. این کتاب به خوانندگان می آموزد که چگونه با استفاده از جزئیات حسی، دیدگاه شخصیت ها، و یکپارچگی صحنه با پیرنگ، فضاهایی را بیافرینند که همچون قلب، در سینه داستان بتپند و به آن حیات ببخشند.

مسیر تسلط بر صحنه پردازی، نیازمند تمرین و پشتکار مداوم است. همانطور که دیکسون و اسمیت نیز اشاره می کنند، بهترین راه برای بهبود این مهارت، نوشتن، بازنویسی، و تحلیل صحنه هاست. هر داستان، فرصتی تازه برای آفرینش یک دنیای جدید از طریق واژه هاست و صحنه پردازی، کلید ورود به این جهان هاست. برای درک جامع تر و بهره مندی کامل از مفاهیم و تکنیک های مطرح شده، مطالعه کامل کتاب «حرفه: داستان نویس 7: صحنه پردازی» به تمامی علاقه مندان به دنیای نویسندگی به شدت توصیه می شود.