حیف مردم، حیف علیخانی و حیف بودجه های میلیاردی که تلف می شود!

به گزارش خبرگزاری فیلوپ،دهه هشتاد را بدون تردید باید قله محبوبیت و فعالیت صدا و سیما نام گذاری کرد. دورانی که شبکه های مختلف سیما برنامه ها و سریال های پر مخاطب و جذاب خود را روانه آنتن می کردند. «خیابان خلوت کن» اصطلاحی بود که از همین سال ها متر و شاخص کیفیت سنجی آثار تلویزیون شد. عبارتی که خیلی زود به واسطه تغییرات مدیران سیما و به طبع کاهش مخاطب فراموش شد.

تابناک نوشت: از سریال ها اگر بگذریم برنامه های گفتگو محور (تاک شو) یکی از اصلی ترین حربه های صدا وسیما برای افزایش مخاطب خود بود. «صندلی داغ» را باید پرچم دار این مدل برنامه ها دانست. نزدیک شدن به خود واقعی چهره های محبوب مردم که هنوز عنوان “سلبریتی” محبوبیت شان را کمرنگ نکرده بود؛ برای مردمی که امکان ارتباط بی واسطه مانند اینستاگرام با ایشان را نداشتند جذاب بود. اوج این برنامه ها در «شب شیشه ای» و «مثلث شیشه ای» رضا رشیدپور در ذهن مخاطبان نقش بسته است.

در کنار گفتگو با هنرمندان و ورزشکاران شاخص برنامه ای از قاب تلویزیون پخش شد که که مردم عادی، اما با سرگذشتی عجیب مهمان هر قسمت آن بود؛ «ماه عسل» با تیمی خلاق و با کمک اجرای جذاب احسان علیخانی توانست خلاف مسیر آب شنا کند و اتفاقا موفق هم باشد.

از اواخر دهه نود این پلتفرم ها بودند که به سمت برنامه های گفتگو محور متمایل شدند. کار به آنجا رسید که مسابقه ای نانوشته بین پلتفرم ها برای ساخت تاک شو به راه افتاد. از همرفیق گرفته تا پیشگو و شب آهنگی؛ با فرمولی، اما یکسان. دعوت از سلبریتی هایی که گویی کاری جز حضور در این مدل برنامه ها ندارند و سوالاتی به سبک جدول هنرمندان دهه 70 و 80!

در این بین تلویزیون هم با تعطیلی دورهمی و خنداونه، قافیه را کامل به پلتفرم ها باخته بود. مخاطب خسته از تاک شوهای اینترنتی کلیشه ای، کنترل تلویزیون را هم به گوشه ای پرتاب می کرد.

احسان علیخانی باز هم در نقش سوپرمن وارد شد. او با «عصر جدید» ماسک اکسیژنی موقتی بر پیکر بی جان تلویزیون گذاشت. تلویزیون، اما میل به کما رفتن داشت. به دلایل واهی علیخانی را کنار گذاشت و فکر میکرد با کپی ناشیانه می تواند عصر جدیدی دیگر بسازد. نتیجه؟ فاجعه هایی مانند مجری نو و بگو و بخند!

علیخانی و تیمش البته بیکار ننشستند. آن ها با الگوبرداری از برنامه پرطرفدار هیتوشی ماتسوموتو و ایرانیزه کردنش پا به نمایش خانگی گذاشتند. جوکرِ علیخانی بعد از تنها چند قسمت توانست رکورد مخاطبان را بشکند. او به قدری رگ خواب مخاطب را بلد است که با مدیوم های مختلف هم در جذب تماشاگر موفق عمل میکند. حالا دیگر مهم نیست او چه می کند و چی می سازد. بزرگتر شدن نامش از برند برنامه نکته ای است که همه منتقدان به آن واقف هستند. نام علیخانی در تیتراژ هر اثری مخاطب را گارانتی می کند.

این روزها خبر پخش فصل سوم جوکر در حال دست به دست شدن است. خبری که هرقدر برای طرفداران احسان علیخانی و دنبال کنندگان جوکر خوشایند است، برای جام جم نشین ها تلخ و گس است. آن ها باید پای پلتفرم هایی بنشینند که میوه درختی که سال ها برایش از جیب بیت المال هزینه دادند را تماشا کنند.

سرمایه های انسانی که یکی یکی به تور پلتفرم ها میفتند و این بین مردمی که پول خرید اشتراک ندارند مجبورند با تماشای بازپخش صدباره سریال های نخ نما شده آی فیلم پای تلویزیون بنشینند. حیف مردم. حیف علیخانی ها و حیف بودجه های میلیاردی که برای آزمون و خطا به خودی ها تعلق می گیرد.

245220