اخراج یا بازنشسته شدن 40 نفر از اعضای هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی تهران

آفتاب نیوز :

مشروح گفتگو با دکتر رضا ملک زاده را در ادامه می خوانید:

مطلع شدیم که ظاهرا شما را از دانشگاه تهران بازنشسته کرده اند. آیا این خبر صحت دارد؟ چرا چنین اتفاقی رخ داده است؟

 بله. در حالی که من در دانشگاه تهران نسبت به سایر اعضای هیات علمی دانشگاه تهران بیشتر کار و تحقیق می کنم و درس می دهم و بر اساس معیار های علمی که در دنیا هست، من بالاترین رتبه علمی را دارم، این اتفاق افتاده است.

البته این فقط مورد من هم نبوده و ما احساس می کنیم فعالیت های دوره فعلی دانشگاه علوم پزشکی تهران منجر به خراب شدن کل دانشگاه می شود. قبل از من شاید حدود 40 نفر از بهترین اعضای هیات علمی را اخراج یا بازنشسته کرده؛ اتفاقا آن ها به دیوان عدالت اداری شکایت کرده اند و همه آن ها رای گرفته اند که باید به دانشگاه برگردند. آخرین موردش من بودم که خیلی ها به آن اعتراض کردند.

این فقط در دانشگاه هم نیست؛ به طور کلی در اکثر امور کشور یک نا به سامانی وجود دارد. مثلا دانشگاه علوم پزشکی تهران هم در ایران و هم در دنیا یک دانشگاه برجسته بود و در مدت همین دو سال رتبه آن 200 پایه پایین آمده و بر می گردد به اینکه تیم مدیریتی جدید جوّی در دانشگاه ایجاد کرده که علاقه، کار کردن و دلسوزی را کاهش داده و یک جوّ ناامیدی در دانشگاه به وجود آورده است.

من که آسیبی نمی بینم. با توجه به اینکه استاد ممتاز بودم، تا پنج سال دیگر هم می توانم خدمت کنم. اگر از دانشگاه هم من را بازنشسته کنند، حقوق من همان قدر است. اما مساله اصلی این است که همیشه من دنبال انتقال تجربه و دانش به دانشجویان جوان بوده ام و این موضوع آن ها را محروم می کند. من فرصت بیشتری پیدا می کنم که هم به خانواده برسم و هم مطبی که دارم را ادامه بدهم و اصلا ضرری نمی کنم.

اما فاجعه این است که بهترین استادان دانشگاه علوم پزشکی تهران به هر دلیلی بازنشسته یا اخراج شوند و به تبع آن جمع کثیری از جوانان ناامید شوند و دیگر حاضر نباشند حتی برای تحصیلات تحصصی به این دانشگاه بیایند. ما این فاجعه را در دانشگاه می بینیم و در کل کشور هم کم و بیش این را می بینید.

چقدر حضور اساتید برجسته و ممتاز باعث ایجاد انگیزه برای جوانان می شود و محروم کردن جوانان از این اساتید چقدر می تواند روحیه امید را از آن ها بگیرد؟

به طور کلی همه دانشجویانی که به دانشگاه می آیند یک الگو برای خودشان تعیین می کنند. معمولا بیشتر الگو ها در دانشگاه ها اساتید خیلی برجسته هستند. وقتی یک جوان می بیند با آدمی که تمام عمرش را برای این مملکت کار و تحقیق کرده و درس داده در نهایت بی ادبی و بی احترامی برخورد می شود، احساس پوچی می کند و امیدی برای او باقی نمی ماند.

من نزدیک 45 سال در نظام جمهوری اسلامی هم مسیولیت های مختلف داشته ام و هم وقت عظیمی را برای تربیت دانشجویان، رزیدنت ها و فوق تخصص ها گذاشته ام و تحقیقات خیلی زیادی کرده ام. وقتی به ما اینقدر بی احترامی می شود، دیگر کسی امیدی ندارد و اصلا به مملکت ناامید می شود.

در خبر ها شاهد هستیم که تعداد زیادی از متخصصین رشته های مختلف پزشکی از کشور مهاجرت کرده اند. به نظر شما این نوع برخورد با اساتید دانشگاه چقدر به انگیزه های مهاجرت نخبگان کشور دامن می زند؟

سرمایه اصلی یک مملکت نفت و منابع نیست و آدم ها هستند؛ آدم هایی که با استعداد و توانمند هستند. وقتی که ناامیدی در این قشر به وجود بیاید، به شدت شروع به مهاجرت کرده اند و این مهاجرت متاسفانه روز به روز دارد بیشتر می شود و ابعاد وسیع تری پیدا می کند. حتی کسانی که به خارج رفته اند و قرار بود بیایند هم نمی آیند.

ظاهرا دکتر ملک حسینی از شما برای حضور در دانشگاه علوم پزشکی شیراز دعوت کرده و خود شما هم به فعالیت در مطب خصوصی اشاره داشتید. در صورت بازنشسته شدن از دانشگاه تهران، فعالیت خودتان را در کدام بخش ادامه می دهید؟

من هم امکان کار در ایران دارم و هم در هر جای دنیا که بخواهم. ولی من ترجیح می دهم که بقیه عمرم هم داخل ایران و در خدمت مردم ایران باشم. من هنوز می توانم در هر دانشگاهی که بخواهم درس بدهم. کار های تحقیقاتی خیلی بزرگی انجام داده ام که هیچ وقت نمی شود جلوی آن ها را گرفت؛ آن ها ادامه دارد. همچنین از قدیم با وجود اینکه این همه کار و مسیولیت داشتم، طبابت را داشته ام و ان شاء الله آن را ادامه می دهم.