گفته بودند تلویزیون نه برای ۸۰ میلیون ایرانی بلکه برای ۸ میلیون مخاطب خاص است

محمدمهاجری و فیاض زاهد در روزنامه اعتماد نوشتند: در مقطعی که یکی از سرنوشت سازترین رخداد های سیاسی ایران در حال رقم خوردن است صداوسیما با حاشیه سازی های متعدد به پرت کردن حواس مسوولان به موضوعات متفرقه مشغول است. 

سال هاست که دلسوزان جامعه به نقد رفتار رسانه ملی می پردازند و نسبت به تسلط یک گروهک سیاسی تندرو که ماسک انقلابی بر چهره دارد هشدار می دهند اما چون این جریان خودش را به دروغ پشت آرمان های مقدس پنهان می کند و از آن نان می خورد برخی از دست اندرکاران سیاسی و فرهنگی کشور شاید به خاطر ترس از اینکه آماج فحاشی تندرو ها قرار بگیرند حاضر نشده اند با این مفسده مقابله کنند. 

چند سال پیش یکی از چهره های مثلا فرهنگی که الان از دست اندرکاران صداوسیماست گفته بود کی گفته تلویزیون باید برای ۸۰ میلیون ایرانی برنامه داشته باشد؟ ما باید مخاطب مان را فقط ۸ تا ۱۰ میلیون نفر فرض کنیم! این سخن ظاهرا در دوره فعلی مدیریت صداوسیما جدی گرفته شده و سرمایه ای به نام مخاطب مفقود شده است. 

همین نوروز امسال اگر سریال پایتخت ۷ به داد رسانه ملی نرسیده بود قطعا فاجعه ای برای تلویزیون رقم می خورد که آن سرش ناپیدا بود. 

موج سلبریتی ستیزی در این رسانه و جایگرین کردن آنها با کسانی که طبق نظرسنجی های خود صداوسیما – که علمی بودن آن به شدت زیر سوال است – حتی یک تا ۳ درصد بیننده نداشتند معنایی جز سرمایه سوزی نداشت. 

نمی توان منکر تک و توک برنامه های مفید صداوسیما شد اما همین برنامه ها نیز نه از قاب تلویزیون بلکه از طریق فضای مجازی است که وایرال می شود و به اطلاع مردم می رسد و عجیب اینکه تلاش برای دیده شدن این برنامه ها در فضای مجازی را خود تهیه کننده های برنامه ها انجام می دهند. گاف ها و برنامه های بی ثمر نیز توسط مخاطبان مستقیم تلویزیون دیده نمی شوند بلکه باز هم همان فضای مجازی است که به دیده شدنش کمک می کند. 

به عنوان مثال مدت ها بود برنامه ای که کفن به مهمانانش هدیه می داد در حال پخش بود اما فقط وقتی دیده شد که یک گزارشگر ورزشی آن را از طریق یک پلتفرم در فضای مجازی منتشر کرد. چنین صداوسیمای کم بیننده ای که صد ها هزار میلیارد تومان از پول مردم خرجش می شود در شأن ملت نیست و قطعا باید فکری برایش کرد. 

عزل چند مدیر دون پایه در دو سه روز اخیر را باید نوعی تمسخر مخاطب دانست. این اتفاق اگر برای نخستین بار پدید آمده بود چنین مجازاتی قابل قبول می نمود اما سیاهه برنامه های مساله دار هر داور منصفی را به این نتیجه می رساند که مجازات ها باید بسیار سنگین تر و آن هم برای مدیران عالی باشد. این تشکیلات بزرگ را مقایسه کنید با رسانه های حرفه ای منطقه از جمله الجزیره و العربیه. نه بودجه و امکانات سخت افزاری و نه تعداد پرسنل صدا و سیما با آنها قابل مقایسه نیست. صداوسیما گویا رسالت خود را تخریب روحیه تماشاگران خود می داند. به یک نمونه ساده توجه کنید؛ به نظر شما آیا می توان در جهان رسانه ای را دید که برنامه ای چون نود و مجری توانمندی چون عادل فردوسی پور را حذف کند؟ این سازمان در حوزه سیاسی هم مخل امنیت اعصاب و روان ملت ایران است. تشکیلاتی که گاهی احساس می شود عامدانه درصدد مخالفت با انتخاب های ملت ایران است.