خلاصه کتاب خانه ی رها شده ( نویسنده ژاک تورنیه )

کتاب «خانه ی رها شده» اثر ژاک تورنیه، روایتی عمیق و مالیخولیایی از سفر درونی یک زن برای مواجهه با فقدان های پی درپی و جستجوی معنا در بستر عشقی پنهان است که روح و روان او را به چالش می کشد. این رمان کاوشی است در پیچیدگی های احساسات انسانی و قدرت حافظه در مواجهه با تنهایی.

ژاک تورنیه با «خانه ی رها شده» مخاطب را به یک سفر درونی عمیق دعوت می کند؛ سفری که در آن، خطوط میان واقعیت و تخیل محو می شوند و قلب انسان در مواجهه با رنج های زندگی، مسیرهای پنهانی برای بقا می یابد. این اثر نه تنها یک داستان عاشقانه است، بلکه تأملی است بر سرشت انسان در مواجهه با غم، تنهایی و جستجوی مداوم برای معنا. از دست دادن های پی درپی و عشقِ در سایه، زن راوی را به سوی گوشه ای دنج در آمستردام می کشاند، جایی که او در میان دیوارهای یک خانه ی متروک، با سایه های گذشته اش روبرو می شود و سعی در بازسازی تکه های پراکنده ی روح خود دارد.

مقدمه: درگاهی به جهان مالیخولیایی «خانه ی رها شده»

ژاک تورنیه، نویسنده ی فرانسوی برجسته، در میان آثار خود، رمانی آفریده که عمیقاً روح انسان را لمس می کند: «خانه ی رها شده» (La maison deserte). این کتاب، نه تنها یک داستان عاشقانه، بلکه سفری در اعماق روان زنی است که در مواجهه با فقدان های ویرانگر، به دنبال بازتعریف زندگی و یافتن معنایی برای هستی خود می گردد. «خانه ی رها شده» جایگاهی ویژه در ادبیات فرانسه دارد، چرا که با قلمی آرام، شاعرانه و در عین حال نافذ، خواننده را به تأمل وامی دارد و او را درگیر چالش های اگزیستانسیالیستی شخصیت اصلی می کند.

این رمان، فراتر از یک روایت صرف از حوادث، به کاوش در لایه های پنهان روان آدمی می پردازد و نشان می دهد چگونه خاطرات، رویاها و تخیلات، ابزارهایی می شوند برای مقابله با واقعیت های تلخ و جبران ناپذیر. زن راوی داستان، نمادی از انسان مدرن است که در میان تنهایی و انبوهی از احساسات، سعی در حفظ تکه هایی از گذشته ی پررومانس خود دارد. جذابیت «خانه ی رها شده» برای مخاطبان امروز، از توانایی آن در ایجاد همذات پنداری با مضامین جهانی چون عشق، فقدان، تنهایی و امید برمی خیزد؛ موضوعاتی که در هر دوره ای، انسان با آن ها درگیر بوده است. این مقاله به بررسی عمیق و تحلیلی این اثر ارزشمند می پردازد تا درک خواننده را از جهان پیچیده ی تورنیه غنا بخشد و او را به تجربه ی بی واسطه از این رمان دعوت کند.

خلاصه ی تحلیلی داستان: روایتی از عشقِ در سایه و تنهاییِ پس از فقدان

رمان «خانه ی رها شده» با روایتی آرام و دلنشین، مخاطب را به سفری در زندگی و ذهن زنی می برد که با فاجعه های شخصی متعددی روبرو شده است. داستان او، قصه ای از عشق، انتظار، فقدان و در نهایت، جستجوی پناهگاهی برای روح زخم خورده است.

بخش اول: زندگی پیش از طوفان و سایه ی جنگ

داستان با معرفی زن راوی آغاز می شود، زنی میانسال که در شهر پاریس، پایتخت عاشقان، زندگی می کند. گذشته ی او با رنجی عمیق گره خورده است: از دست دادن همسرش در جریان جنگ جهانی دوم. این فقدان اولیه، ضربه ای سخت بر پیکره ی روح او وارد کرده و زندگی اش را تحت تأثیر قرار داده است. زن در فضایی از خاطرات همسر از دست رفته اش غرق می شود و تنهایی به همدم همیشگی او تبدیل می گردد. جهان درونی او، آمیخته با مالیخولیا و نوستالژی، به پناهگاه او در برابر واقعیت های خشن جهان بیرون مبدل می شود. زندگی او در این دوره، با سکونی محزون و روزمرگی های بی روح سپری می شود، گویی در انتظار اتفاقی است که بتواند او را از این ورطه بیرون بکشد.

بخش دوم: ملاقاتی سرنوشت ساز و شکل گیری عشقی ممنوعه

در اوج تنهایی و انزوای زن، ملاقاتی سرنوشت ساز رخ می دهد که مسیر زندگی اش را تغییر می دهد. او با یک مرد باستان شناس آشنا می شود. این مرد، که از آمریکای جنوبی آمده و زندگی پیچیده ای دارد – از جمله همسری بیمار که نه بهبود می یابد و نه او توان رها کردنش را دارد – خود نمادی از راز و ابهام است. جزئیات این ملاقات، فضایی مرموز و خاص به رابطه می بخشد.

عشقی پنهان و نامتعارف میان این دو شکل می گیرد. رابطه ی آن ها با محدودیت های فراوانی همراه است: آن ها تنها یک ماه در سال می توانند یکدیگر را ببینند و در این دیدارهای کوتاه، به موزه ها سر بزنند و لحظاتی را با هم بگذرانند. این محدودیت، به عشق آن ها بُعدی آرمانی و حتی ممنوعه می بخشد. مرد باستان شناس، هر بار که فاصله ای بین آن ها می افتد، کتابی می نویسد و زن بعدها با خواندن آن کتاب ها، گویی با روح و اندیشه ی او در ارتباط است. این تبادل کتاب ها و نامه ها، به شیوه ی خاص خود، فاصله ی جغرافیایی را کم می کند و احساسات و وابستگی عمیق زن به این رابطه ی ناکامل را تقویت می نماید. اوج گیری احساسات او نسبت به این مرد، زندگی اش را دوباره سرشار از امید و شور می کند، هرچند این امید بر پایه هایی شکننده استوار است.

بخش سوم: تراژدی دوباره و پناه گاهی برای روح

همان گونه که زن به این عشق پنهان دل بسته و زندگی اش رنگ و بوی تازه ای گرفته، حادثه ای تلخ و غیرمنتظره رخ می دهد. مرد باستان شناس، در بازگشت از یکی از دیدارهایشان، در یک تصادف جان خود را از دست می دهد. این دومین فقدان بزرگ در زندگی زن است که تأثیری ویرانگرتر از فقدان اول بر او می گذارد. امیدها و آرزوهایش بار دیگر در هم می شکنند و او دوباره در ورطه ی یاس و ناامیدی سقوط می کند. گویی سرنوشت او را محکوم به رنجی بی پایان کرده است.

برای کنار آمدن با این واقعیت تلخ و مبارزه با ناامیدی، زن تصمیم می گیرد به خانه ای متروک در آمستردام پناه ببرد. این انتخاب، خود نمادگرایی عمیقی دارد؛ عقب نشینی از جهان بیرونی، مواجهه با خود و گذشته اش، و جستجوی آرامش در مکانی که گویی خود انعکاسی از وضعیت روحی اوست. در این خانه، او مبارزات درونی و بیرونی بسیاری را تجربه می کند. دیوارها، هرچند متروک، اما به نوعی پناهگاه او می شوند تا بتواند با واقعیت فقدان کنار بیاید و تکه های پراکنده ی روح خود را بازسازی کند. این خانه، صحنه ی بازسازی درونی زن است، جایی که او سعی می کند از خاکسترهای گذشته، معنایی جدید برای زندگی خود بیابد.

تحلیل شخصیت ها: کاوشی در روان و انگیزه ها

شخصیت پردازی در «خانه ی رها شده» عمیق و لایه لایه است. ژاک تورنیه با ظرافت خاصی به کاوش در روان شخصیت های اصلی می پردازد و انگیزه ها و تحولات درونی آن ها را به تصویر می کشد.

زن (راوی):

زن راوی، محور اصلی داستان و نمادی از روح انسان در مواجهه با تراژدی است. او از زنی سوگوار و اسیر گذشته، که پس از مرگ همسر اولش در جنگ جهانی دوم در انزوا فرو رفته، به فردی در تلاش برای رهایی و یافتن معنای جدید تبدیل می شود. فقدان های پی درپی او را در مسیر خودشناسی قرار می دهد. قدرت تخیل و رویاپردازی او، ابزاری حیاتی برای مقابله با واقعیت های خشن و حفظ عشق های از دست رفته اش است. او در دنیای درون خود، معشوقش را زنده نگه می دارد و از این طریق، با درد و رنج زندگی کنار می آید.

زن راوی، نمادی از تنهایی مدرن و شکنندگی روح انسان در برابر ضربات سرنوشت است. او با تمام ظرافت های احساسی و پیچیدگی های روانی اش، خواننده را به همذات پنداری عمیق دعوت می کند. تحول شخصیت او از تسلیم پذیری به سوی نوعی مقاومت درونی و جستجوی آرامش، نشان دهنده ی قدرت پنهان در هر انسانی برای بازسازی خود پس از ویرانی است. او نمونه ای از زنی است که در میان از دست دادن ها، همچنان به دنبال نوری در تاریکی می گردد.

مرد باستان شناس:

مرد باستان شناس، هرچند حضور فیزیکی محدودی در زندگی زن دارد، اما نقش کاتالیزوری (برانگیزاننده) در تحول روحی او ایفا می کند. او با شخصیت مرموز و دوردست خود، دریچه ای جدید به روی دنیای احساسی زن می گشاید. زندگی او در آمریکای جنوبی و وجود همسری بیمار، به رابطه ی او با زن بعدی بعدی از ممنوعیت و درد می بخشد.

مرد باستان شناس، با غیبت فیزیکی و حضور پررنگ ذهنی اش، نه تنها یک معشوق، بلکه نمادی از جستجو، کشف و ماجراجویی است که زن را به دنیای جدیدی از احساسات می کشاند.

خصیصه های حرفه ای او به عنوان یک باستان شناس – یعنی کشف و بازنمایی گذشته – به طور نمادین با تلاش زن برای کاوش در گذشته و خاطرات خود پیوند می خورد. غیبت فیزیکی او پس از مرگ، حضور ذهنی اش را در زندگی زن پررنگ تر می کند و او را به موضوع اصلی تخیلات و تأملات زن تبدیل می کند. مرد باستان شناس، در واقع، تجسم یک عشق آرمانی و دست نیافتنی است که زن را به سوی عمیق ترین لایه های وجود خود سوق می دهد.

شخصیت های فرعی:

در رمان «خانه ی رها شده»، شخصیت های فرعی کم تعدادند و نقش آن ها اغلب در خدمت روشن کردن ابعاد مختلف شخصیت اصلی و یا پیشبرد مضامین داستان است. همسر بیمار مرد باستان شناس، با وجود عدم حضور مستقیم در روایت اصلی، تأثیر غیرمستقیمی بر شکل گیری و ماهیت رابطه ی پنهان میان زن و مرد می گذارد و به آن پیچیدگی و بار اخلاقی خاصی می بخشد. این وضعیت، حسِ ممنوع بودن و تراژدی را در قلب داستان تقویت می کند. هرچند تورنیه به جزئیات زندگی این شخصیت ها نمی پردازد، اما حضور سایه وارشان به درک عمیق تر خواننده از چالش های شخصیت اصلی کمک می کند.

تم های اصلی و لایه های معنایی «خانه ی رها شده»

«خانه ی رها شده» فراتر از یک داستان ساده، سرشار از لایه های معنایی و تم های عمیق فلسفی و روانشناختی است که آن را به اثری ماندگار تبدیل کرده است.

عشق و فقدان (Love and Loss):

این رمان، کاوشی جامع در انواع عشق و پیامدهای عمیق فقدان بر روان آدمی است. عشق از دست رفته ی همسر در جنگ، عشق پنهان و آرمانی با مرد باستان شناس، و در نهایت، فقدان دوباره ی او، هر یک به نوبه خود، رنج و تحول را در زن ایجاد می کنند. تورنیه نشان می دهد که چگونه عشق، حتی در غیاب فیزیکی، می تواند نیرویی قدرتمند برای شکل دهی به زندگی و هویت انسان باشد. فقدان، نه تنها دردآور است، بلکه می تواند راهی برای خودشناسی و بازتعریف ارزش ها باشد.

تنهایی و انزوا (Solitude and Isolation):

تنهایی، یکی از بارزترین تم های این رمان است. زن راوی در طول داستان، چه پس از مرگ همسرش و چه پس از فقدان معشوقش، با این حس دست و پنجه نرم می کند. اما تنهایی در «خانه ی رها شده»، صرفاً یک بار منفی ندارد؛ بلکه به منبعی برای تأمل، خودشناسی و غرق شدن در دنیای درونی تبدیل می شود. خانه ی متروک آمستردام، نمادی از این انزوای خودخواسته است که به زن فرصت می دهد تا با خود، خاطرات و دردهایش روبرو شود.

مرز میان واقعیت و تخیل (Reality vs. Imagination):

ژاک تورنیه با هنرمندی تمام، مرز میان واقعیت و تخیل را در داستان محو می کند. زن راوی، از تخیل و رویاپردازی به عنوان ابزاری برای فرار از واقعیت های تلخ، بقا و خلق دنیای درونی خود استفاده می کند. او در ذهن خود، معشوقش را زنده نگه می دارد و با او گفتگو می کند. این موضوع، سؤالات مهمی درباره ی اعتبار واقعیت و قدرت ذهن در شکل دهی به آن مطرح می کند.

جستجوی معنا و اگزیستانسیالیسم (Search for Meaning & Existentialism):

این رمان، انعکاسی از مبارزه ی اگزیستانسیالیستی انسان برای یافتن معنا در جهانی است که با تراژدی، پوچی و از دست دادن آمیخته است. زن راوی، با هر فقدان، مجبور می شود معنای زندگی را بازتعریف کند و برای خود دلیلی برای ادامه یافتن بیابد. سفر او به خانه ی متروک، نمادی از این جستجوی درونی برای معنای وجودی است.

زمان و حافظه (Time and Memory):

حافظه، نقش محوری در «خانه ی رها شده» ایفا می کند. خاطرات گذشته، چه شیرین و چه تلخ، پیوسته در ذهن زن راوی جاری هستند و هویت کنونی او را شکل می دهند. زمان، در این داستان، خطی و ساده نیست؛ بلکه مدام میان گذشته، حال و آینده در نوسان است، همانند جریان سیال ذهن. خاطرات، نه تنها گذشته را زنده نگه می دارند، بلکه به او کمک می کنند تا با فقدان ها کنار بیاید و امید به آینده را حفظ کند.

خانه به مثابه نماد (The House as a Symbol):

خانه ی متروک در آمستردام، یک شخصیت خاموش در داستان است و نمادگرایی عمیقی دارد. این خانه، هم پناهگاهی برای زن است تا از هجوم واقعیت فرار کند، هم زندانی برای او که در آن با دردهای خود محبوس می شود، و هم مکانی برای خودیابی و بازسازی روح. خانه ی رها شده، انعکاسی از وضعیت روحی زن است: مکانی که زمانی پر از زندگی بوده، اکنون متروک و نیازمند ترمیم است، همانند روح زخم خورده ی او.

درد و رهایی:

مسیر زن برای پذیرش درد و رسیدن به نوعی آرامش درونی، یکی از مهم ترین جنبه های رمان است. او از تسلیم در برابر یاس به سوی مقاومت و یافتن راهی برای زندگی با فقدان حرکت می کند. این رهایی، نه به معنای فراموشی، بلکه به معنای پذیرش درد به عنوان بخشی از وجود و یافتن معنایی جدید در بستر آن است.

سبک نگارش ژاک تورنیه: قلمی آرام، شاعرانه و عمیق

ژاک تورنیه در «خانه ی رها شده» از سبکی خاص و منحصربه فرد بهره می برد که عمق و زیبایی اثر را دوچندان می کند. قلم او آرام، تأمل برانگیز و سرشار از حس شاعرانه است و خواننده را به سفری درونی دعوت می کند.

قلم ادبی و قدرت توصیف:

تورنیه با انتخاب دقیق واژگان و ساختار جملات، قدرتی بی نظیر در توصیف حالات روحی شخصیت ها و فضاسازی دارد. او می تواند با چند کلمه، احساسات پیچیده و عمیق را به تصویر بکشد و خواننده را به درک عمیقی از جهان درونی زن راوی برساند. جزئیات توصیفی او، چه در مورد مناظر پاریس و آمستردام و چه در مورد احساسات درونی شخصیت ها، به قدری ملموس است که خواننده خود را در بطن داستان احساس می کند.

روایت آرام و تأمل برانگیز:

برخلاف بسیاری از رمان های پرکشش امروزی، «خانه ی رها شده» روایتی آرام و بدون عجله دارد. این ریتم کند، به خواننده فرصت می دهد تا در هر جمله و هر پاراگراف مکث کند، تأمل کند و با شخصیت ها همذات پنداری کند. این سبک، فضایی برای تفکر عمیق تر درباره ی مضامین فلسفی و روانشناختی داستان ایجاد می کند و به مخاطب اجازه می دهد تا اثر را در عمق وجود خود احساس کند.

جریان سیال ذهن (Stream of Consciousness):

یکی از تکنیک های اصلی تورنیه در این رمان، استفاده از جریان سیال ذهن است. او با ورود به دنیای درونی زن راوی، افکار، خاطرات، رویاها و تأملات او را بدون نظم و ترتیب خطی به تصویر می کشد. این تکنیک به خواننده اجازه می دهد تا بی واسطه با ذهن و احساسات شخصیت اصلی ارتباط برقرار کند و تجربه ای غنی و چندلایه از جهان بینی او به دست آورد. این شیوه نگارش، به خوبی بی نظمی و عمق لایه های فکری و احساسی شخصیت را نشان می دهد.

استفاده از عناصر نمادین و استعاری:

تورنیه به وفور از نمادها و استعاره ها برای غنا بخشیدن به متن استفاده می کند. خانه ی رها شده در آمستردام، نه تنها یک مکان فیزیکی، بلکه نمادی از روح زخم خورده ی زن، پناهگاه او و محل خودیابی اوست. کتاب هایی که مرد باستان شناس می نوشت، نمادی از حضور معشوق در غیاب فیزیکی اش و ارتباط عمیق روحی میان آن هاست. این عناصر نمادین، به خواننده کمک می کنند تا لایه های عمیق تر معنایی را کشف کند و تفسیری شخصی از داستان داشته باشد.

نگاهی به ژاک تورنیه، نویسنده «خانه ی رها شده»

ژاک تورنیه (Jacques Tournier) با نام واقعی دومینیک سن آلبان، یکی از چهره های برجسته ادبیات مدرن فرانسه است که در ژوئن ۱۹۲۲ در شهر تولون دیده به جهان گشود و در مارس ۲۰۱۹ از دنیا رفت. او نه تنها یک رمان نویس توانمند، بلکه هنرمندی چندوجهی و فعال در عرصه های گوناگون فرهنگی بود.

تورنیه در طول زندگی حرفه ای خود، فعالیت های متنوعی را تجربه کرد. او سال ها در رادیو و تلویزیون لوکزامبورگ مشغول به کار بود که تجربه های او در این زمینه، بی شک بر توانایی او در روایت داستان و برقراری ارتباط با مخاطب تأثیر گذاشته است. علاوه بر رمان نویسی، او در زمینه های تاریخ نگاری، نمایش نامه نویسی و طنزپردازی نیز قلم زده است. این گوناگونی در آثارش، نشان دهنده ی عمق فکری و وسعت دیدگاه اوست.

در کارنامه ادبی تورنیه، آثار درخشانی به چشم می خورند. او زندگی نامه ی کارسون مک کالرز، نمایش نامه نویس آمریکایی را به رشته تحریر درآورد و دو رمان از اسکات فیتزجرالد را نیز به زبان فرانسوی ترجمه کرد که نشان دهنده ی تسلط او بر ادبیات انگلیسی و علاقه اش به تبادل فرهنگی است. از دیگر رمان های برجسته ی او می توان به «کرکره های سبز پررنگ» (۱۹۹۸) و «آخرین فرد خانواده موتسارت» (۲۰۰۰) اشاره کرد که هر دو همانند «خانه ی رها شده»، با کاوش در اعماق روان انسانی و روابط پیچیده ی آن، مخاطبان را به تأمل وامی دارند. «خانه ی رها شده» به دلیل لحن شاعرانه، شخصیت پردازی عمیق و پرداختن به مضامین جهان شمول، یکی از مهم ترین آثار او محسوب می شود که همچنان پس از سال ها، با خوانندگان ارتباط برقرار می کند.

نقش پرویز شهدی: مترجم و پل ارتباطی با خواننده فارسی زبان

در دنیای ادبیات، نقش مترجم، نقشی حیاتی و بی بدیل است. مترجم نه تنها کلمات را از زبانی به زبان دیگر برمی گرداند، بلکه روح، لحن، ظرافت ها و لایه های معنایی اثر اصلی را به خوانندگان جدیدی عرضه می کند. پرویز شهدی، نامی آشنا و معتبر در حوزه ترجمه ی ادبیات فرانسه به فارسی، با ترجمه ی «خانه ی رها شده» اثر ژاک تورنیه، پلی میان جهان بینی تورنیه و مخاطبان فارسی زبان بنا نهاده است.

پرویز شهدی با سال ها تجربه و درک عمیق از ادبیات فرانسه، توانایی بی نظیری در انتقال ظرافت های قلم نویسندگان این حوزه دارد. ترجمه ی او از «خانه ی رها شده»، فراتر از یک ترجمه ی تحت اللفظی، بازآفرینی هنرمندانه ای است که توانسته لحن آرام، شاعرانه و عمیق تورنیه را به خوبی به فارسی زبانان منتقل کند. انتخاب واژگان دقیق، حفظ ساختار جملات و توانایی در انتقال حس مالیخولیایی و تأمل برانگیز متن اصلی، از ویژگی های بارز ترجمه ی شهدی است.

کیفیت ترجمه، در اثری چون «خانه ی رها شده» که به شدت بر حالات روحی و فضاسازی تکیه دارد، از اهمیت مضاعفی برخوردار است. ترجمه ی پرویز شهدی این امکان را فراهم آورده که خواننده ی فارسی زبان نیز بتواند همانند خواننده ی اصلی فرانسوی، به عمق جهان درونی زن راوی راه یابد و با احساسات او همذات پنداری کند. این امر، نه تنها به محبوبیت این اثر در ایران کمک کرده، بلکه نشان دهنده ی جایگاه والای شهدی در ترجمه ادبی و نقش او در غنی سازی ادبیات فارسی با آثار فاخر جهان است. به لطف مترجمانی چون اوست که آثار ارزشمندی نظیر «خانه ی رها شده» می توانند در فرهنگ ها و زبان های مختلف به حیات خود ادامه دهند و الهام بخش خوانندگان شوند.

چرا باید «خانه ی رها شده» را بخوانیم؟ (جمع بندی و توصیه نهایی)

«خانه ی رها شده» اثر ژاک تورنیه، کتابی است که هر خواننده ی علاقه مند به ادبیات عمیق و تأمل برانگیز، باید آن را در لیست مطالعه خود قرار دهد. این رمان، بیش از آنکه صرفاً یک داستان باشد، دعوتی است به تأمل در پیچیدگی های وجود انسان، قدرت عشق، درد فقدان و مسیر پرفراز و نشیب جستجوی معنا در زندگی.

نقاط قوت این کتاب که آن را به اثری ماندگار تبدیل کرده است، متعدد و چشمگیرند. قلم ادبی و شاعرانه ی ژاک تورنیه، قدرت بی نظیری در فضاسازی و به تصویر کشیدن حالات روحی دارد که خواننده را به اعماق داستان می کشاند. شخصیت پردازی عمیق زن راوی، او را به نمادی از تنهایی و مقاومت تبدیل می کند که هر انسانی می تواند با او همذات پنداری کند. از سوی دیگر، تم های اصلی رمان همچون عشق، فقدان، تنهایی، مرز میان واقعیت و تخیل، و جستجوی اگزیستانسیالیستی برای معنا، ابعادی فلسفی به داستان می بخشند که آن را از سطح یک رمان عاشقانه صرف فراتر می برد.

«خانه ی رها شده» اثری است که می تواند تأثیر عمیقی بر خواننده بگذارد. این کتاب نه تنها شما را به فکر فرو می برد، بلکه احساساتتان را برمی انگیزد و ممکن است دیدگاهتان را نسبت به زندگی، عشق و پذیرش رنج تغییر دهد. مطالعه این رمان، فرصتی است برای ورود به دنیای درونی زنی که با تمام وجودش، با سرنوشت مقابله می کند و در میان ویرانه ها، به دنبال ساختن خانه ای جدید برای روح خود است.

این کتاب به ویژه برای علاقه مندان به رمان های روانشناختی، عاشقانه، و فلسفی که از کاوش در لایه های پنهان روان انسانی لذت می برند، قویاً توصیه می شود. اگر به دنبال اثری هستید که آرامش را با عمق گره زده باشد و شما را به تأملی طولانی مدت دعوت کند، «خانه ی رها شده» انتخاب بی نظیری خواهد بود. دعوت می شود تا نسخه کامل این اثر ادبی را مطالعه کنید و تجربه ای بی واسطه از این جهان مالیخولیایی و در عین حال الهام بخش به دست آورید. این کتاب، گوهری است که ارزش وقت گذاشتن و غرق شدن در آن را دارد.