ترسناک ترین مسیرهای کوهنوردی جهان | ۱۰ قله مرگبار

برخی مسیرهای کوهنوردی در جهان به دلیل شرایط جوی فوق العاده خشن، چالش های فنی طاقت فرسا و آمار بالای مرگ ومیر، شهرت ویژه ای دارند. این قله ها نه تنها ارتفاع بالایی دارند، بلکه با ویژگی های منحصربه فرد خود، تجربه هایی بسیار متفاوت و گاهی مرگبار را رقم می زنند. برای کوهنوردان، صعود به این قله ها یک رویای جسورانه است، اما هر گام در مسیر آن ها می تواند آخرین گام باشد. این مقاله به بررسی ۱۰ مورد از مرگبارترین و ترسناک ترین قله های جهان می پردازد تا دیدگاهی عمیق تر از خطرات پنهان و آشکار این غول های سنگی و یخی ارائه دهد.

کوهستان با شکوه و عظمت بی نظیر خود، همواره انسان را به چالش کشیده و به سوی ناشناخته ها فراخوانده است. از روزگاران کهن، قله های سر به فلک کشیده نماد مقاومت، اراده و شکوه طبیعت بوده اند. این کشش سیری ناپذیر به سمت ارتفاعات، داستان های بی شماری از شجاعت، استقامت و گاهی فداکاری را رقم زده است. اما در پس این زیبایی مسحورکننده، روی دیگری نیز نهفته است؛ رویی خشن، بی رحم و مرگبار که با هر صعود، از کوهنوردان تعهد و آمادگی بی نقصی را طلب می کند.

برخی قله ها چنان با ابهت و خطرناک هستند که به «قله های مرگبار» شهرت یافته اند. این مکان ها، تنها با ارتفاع زیادشان شناخته نمی شوند، بلکه با پیچیدگی های فنی، تغییرات ناگهانی آب وهوا، بهمن های مهیب، و سرمای کشنده، هر گام کوهنورد را به آزمونی سخت تبدیل می کنند. داستان ها از آن ها روایتگر نبردی بی امان میان انسان و طبیعت هستند، نبردی که در آن، گاهی طبیعت فاتح میدان می شود. در این مقاله، به دنیای ۱۰ قله از ترسناک ترین مسیرهای کوهنوردی جهان سفر می کنیم تا با دلایل مرگبار بودنشان، چالش های بی رحمانه شان و درس هایی که به ما می آموزند، آشنا شویم.

چرا یک کوه مرگبار می شود؟ درک عوامل خطر

برای درک عمق چالش های صعود به قله های مرگبار، باید ابتدا به این پرسش پاسخ دهیم که چه عواملی یک کوه را به یک قاتل بی رحم تبدیل می کنند. این عوامل ترکیبی از شرایط محیطی، ویژگی های فنی مسیر و گاهی خطای انسانی هستند که دست به دست هم داده و هر صعود را به قمار با جان بدل می کنند.

ارتفاع و منطقه مرگ (Death Zone)

ارتفاع، یکی از مهم ترین عوامل است. با افزایش ارتفاع، فشار هوا کاهش یافته و غلظت اکسیژن در هر تنفس کمتر می شود. در ارتفاعات بالای ۸۰۰۰ متر، که به «منطقه مرگ» معروف است، بدن انسان قادر به سازگاری کامل نیست. در این منطقه، هر حرکت طاقت فرسا می شود، مغز و ریه ها به دلیل کمبود اکسیژن دچار تورم شده و عملکردشان مختل می شود. این پدیده می تواند منجر به ادم مغزی (HACE) و ادم ریوی (HAPE) شود که هر دو کشنده هستند. کوهنورد در این شرایط قدرت تصمیم گیری خود را از دست می دهد، دچار توهم می شود و حتی قادر به انجام کارهای ساده نیز نیست. ماندن طولانی مدت در این منطقه، حتی با کپسول اکسیژن، به تدریج بدن را فرسوده می کند و توان بازگشت را از او می گیرد.

شرایط جوی خشن و غیرقابل پیش بینی

آب وهوا در ارتفاعات بالا به طرز وحشتناکی متغیر و غیرقابل پیش بینی است. یک صبح آفتابی می تواند در عرض چند ساعت به طوفانی سهمگین با بادهای شدید و سرمای کشنده تبدیل شود. بادهای پرسرعت، معروف به «جت استریم» (Jet Stream)، می توانند تا ۲۰۰ کیلومتر بر ساعت سرعت داشته باشند و هر چیزی را با خود ببرند. دمای هوا به زیر ۴۰ درجه سانتی گراد کاهش می یابد و باعث سرمازدگی و یخ زدگی اندام ها می شود. طوفان های برفی ناگهانی دید را به صفر می رسانند و مسیر را محو می کنند، که خود به گم شدن و سقوط می انجامد. این شرایط، زمان های مناسب برای صعود را بسیار محدود می کند و کوهنوردان مجبورند در «پنجره های آب وهوایی» کوتاه و ناپایدار اقدام کنند.

بهمن و ریزش سنگ

بهمن ها، کابوس هر کوهنورد در مسیرهای پربرف و شیب دار هستند. بهمن های پودری، توده های عظیمی از برف هستند که با سرعت زیاد سرازیر می شوند و می توانند کمپ ها و تیم های صعود را در خود ببلعند. بهمن های تخته ای، لایه های سفت شده برف هستند که با کوچک ترین لرزش یا فشار شکسته شده و با قدرت تخریب بالا پایین می آیند. ریزش سنگ نیز در مسیرهای سنگی و شیب دار، به ویژه در اثر گرم شدن هوا یا ذوب شدن یخ ها، خطری دائمی است. این حوادث طبیعی اغلب بدون هشدار قبلی رخ می دهند و فرصت واکنش را از کوهنورد می گیرند.

مسیرهای فنی دشوار

برخی قله ها دارای مسیرهای فنی هستند که به مهارت های خاص کوهنوردی و یخ نوردی نیاز دارند. دیواره های یخی و سنگی با شیب تند و عمودی، یخچال های پر از شکاف های عمیق (Crevasses) که زیر لایه ای نازک از برف پنهان شده اند، و گذرگاه های باریک و «اکسپوزد» (Exposed) که در اطراف آن ها پرتگاه های عمیق قرار دارند، تنها بخشی از این چالش ها هستند. این مسیرها نه تنها نیازمند تجهیزات تخصصی و آموزش کافی هستند، بلکه هر لحظه می توانند به دلیل خطای انسانی یا شرایط محیطی، به سقوطی مرگبار منجر شوند.

مشکلات امداد و نجات

در ارتفاعات بالا و مناطق دورافتاده کوهستانی، عملیات امداد و نجات به شدت دشوار و زمان بر است. بالگردها تنها تا ارتفاع معینی قادر به پرواز هستند و شرایط جوی نامساعد اغلب مانع از پرواز می شوند. تیم های نجات نیز باید مسیری طولانی و پرخطر را طی کنند تا به کوهنوردان در معرض خطر برسند، که این خود زمان گران بهایی را هدر می دهد. در بسیاری موارد، حتی با رسیدن تیم نجات، وضعیت کوهنورد چنان بحرانی است که امکان نجات او وجود ندارد.

خطای انسانی و تجربه ناکافی

علاوه بر عوامل طبیعی، خطای انسانی نیز نقش بسزایی در بروز حوادث مرگبار دارد. تصمیم گیری های غلط، نادیده گرفتن هشدارهای آب وهوایی، ارزیابی نادرست توانایی های فردی، استفاده از تجهیزات نامناسب یا فرسوده، و نداشتن تجربه کافی در شرایط سخت، همگی می توانند به فاجعه بینجامند. گاهی اوقات، وسوسه رسیدن به قله چنان قوی است که کوهنورد را به ریسک های بیش از حد وا می دارد، غافل از اینکه کوه همیشه خواهد بود، اما جان انسان فقط یک بار است.

«کوهستان زیباست، اما بی رحم. برای بقا در آغوش آن، باید هم قدرتش را درک کرد و هم محدودیت های خود را شناخت.»

۱۰ قله مرگبار جهان و مسیرهای پر چالش آنها

در ادامه، به بررسی ۱۰ قله ای می پردازیم که نامشان با خطر و مرگ درآمیخته است. این قله ها نه تنها مرتفع هستند، بلکه هر یک به دلایل خاص خود، چالشی بزرگ برای کوهنوردان حرفه ای به شمار می روند.

۱. قله آناپورنا (Annapurna I): بالاترین نرخ مرگ و میر

آناپورنا (Annapurna I) با ارتفاع ۸۰۹۱ متر در رشته کوه هیمالیا در نپال، دهمین قله بلند جهان است، اما از نظر آمار مرگ ومیر، بی رحم ترین آن هاست. نرخ کشته شدگان آن تقریباً ۳۲٪ است که بالاترین میزان در میان قله های بالای ۸۰۰۰ متر به شمار می رود. دلیل اصلی مرگبار بودن آناپورنا، بهمن های عظیم و ناگهانی آن است که بدون هشدار قبلی، کل مسیرهای صعود را جارو می کنند. دیواره های یخی عمودی و مسیرهای فنی بسیار پیچیده نیز به این خطر می افزایند. آب وهوای آناپورنا به سرعت تغییر می کند و می تواند در عرض چند ساعت، شرایط را از نسبتاً پایدار به طوفانی سهمگین تبدیل کند. اولین صعود موفق به این قله در سال ۱۹۵۰ توسط موریس هرزوگ و لوئیس لاشنال انجام شد که هر دو بر اثر سرمازدگی شدید، مجبور به قطع عضو شدند، داستانی که خود گویای خشونت این کوه است.

۲. قله K2 (چوگوری – Mount K2): کوه وحشی

K2 یا چوگوری با ارتفاع ۸۶۱۱ متر، دومین قله بلند جهان و در مرز پاکستان و چین در رشته کوه قراقروم واقع شده است. این قله به دلیل دشواری های فنی فوق العاده و آب وهوای بی ثباتش، به «کوه وحشی» معروف است. شیب های بسیار تند، به ویژه در بخش «گلوگاه بطری» (Bottleneck) که گذرگاهی باریک زیر یک سروما (Serac) یخی بزرگ و ناپایدار است، صعود را به نهایت دشواری می رساند. یخبندان دائمی و طوفان های سهمگین و غیرقابل پیش بینی، از دیگر چالش هاست. نرخ مرگ ومیر در K2 حدود ۲۵٪ است و از هر چهار کوهنوردی که برای صعود تلاش می کنند، یک نفر جان خود را از دست می دهد. این قله شهرت خود را به عنوان سخت ترین صعود ۷۰۰۰ متری جهان حفظ کرده است، حتی سخت تر از اورست.

۳. قله نانگا پاربات (Nanga Parbat): کوه قاتل

نانگا پاربات (Nanga Parbat) با ارتفاع ۸۱۲۶ متر در رشته کوه هیمالیا در پاکستان، نهمین قله بلند جهان است و به «کوه قاتل» (Killer Mountain) مشهور است. این شهرت را به دلیل سابقه طولانی و مرگبار خود در میان کوهنوردان به دست آورده است. دیواره روپال (Rupal Face) آن، بلندترین دیواره کوهستانی جهان با شیبی تقریباً عمودی بیش از ۴۵۰۰ متر، چالشی بی نظیر است. بهمن های بزرگ و همیشگی، تغییرات جوی ناگهانی و بادهای شدید که می تواند کوهنوردان را گیج و گمراه کند، از دلایل اصلی خطر در این کوه است. اولین صعود موفقیت آمیز در سال ۱۹۵۳ توسط هرمان بوهل انجام شد، اما پیش از آن، ده ها کوهنورد در تلاش برای فتح آن جان خود را از دست داده بودند.

۴. قله کانگچنجونگا (Kangchenjunga): پنج گنج برفی مرگبار

کانگچنجونگا (Kangchenjunga) با ارتفاع ۸۵۸۶ متر، سومین قله بلند جهان در مرز نپال و هند، در رشته کوه هیمالیا واقع شده است. نام آن به معنای «پنج گنج برفی» است و به پنج قله اصلی آن اشاره دارد. این قله به دلیل آب وهوای بسیار متغیر و بهمن های عظیم، یکی از خطرناک ترین قله ها برای صعود محسوب می شود. مسیرهای طولانی و پرخطر آن، همراه با دورافتادگی و دشواری بی سابقه در عملیات امداد، چالش ها را دوچندان می کند. کوهنوردان در کانگچنجونگا با سرما و بادهای برنده، دیواره های یخی گسترده و مسیرهای فنی که نیاز به مهارت های بالا دارند، مواجه می شوند. به دلیل اعتقادات محلی، کوهنوردان سنتی هرگز به قله اصلی صعود نمی کنند و کمی پایین تر توقف می کنند.

۵. قله ماترهورن (Matterhorn): هرم مرگ در آلپ

ماترهورن (Matterhorn) با ارتفاع ۴۴۷۸ متر در مرز سوئیس و ایتالیا در رشته کوه آلپ قرار دارد. با وجود اینکه یک قله ۸۰۰۰ متری نیست، اما به دلیل شکل هرمی، دیواره های بسیار شیب دار، ریزش مداوم سنگ، آب وهوای غیرقابل پیش بینی و تراکم کوهنوردان، آمار مرگ ومیر بسیار بالایی دارد. تخمین زده می شود که بیش از ۵۰۰ نفر تاکنون در این کوه جان خود را از دست داده اند. مسیرهای فنی آن بسیار چالش برانگیز هستند و نیاز به مهارت های سنگ نوردی و یخ نوردی بالایی دارند. تغییرات ناگهانی آب وهوا، مه گرفتگی شدید و یخ بندان غیرمنتظره می تواند کوهنوردان را در شرایطی خطرناک قرار دهد و امکان بازگشت ایمن را از آن ها بگیرد. این قله نمادی از زیبایی و خطر در آلپ است.

۶. قله ماناسلو (Manaslu): بهمن خیزترین ۸۰۰۰ متری

ماناسلو (Manaslu) با ارتفاع ۸۱۶۳ متر در نپال، هشتمین قله بلند جهان در رشته کوه هیمالیا قرار دارد. این قله به عنوان یکی از پربهمن ترین قله های ۸۰۰۰ متری شناخته می شود. مسیرهای یخی خطرناک و ناپایدار آن، همواره کوهنوردان را در معرض خطر سقوط بهمن قرار می دهد. سابقه سقوط های عمده بهمن که باعث تلفات دسته جمعی شده اند، شهرت مرگبار ماناسلو را تشدید کرده است. شرایط جوی متغیر و دورافتادگی این منطقه، عملیات امداد و نجات را نیز دشوار می سازد. کوهنوردانی که به ماناسلو صعود می کنند، باید همواره آمادگی مواجهه با توده های عظیم برف و یخ را داشته باشند.

۷. قله دائولاگیری (Dhaulagiri I): کوهستان سفید پرخطر

دائولاگیری (Dhaulagiri I) با ارتفاع ۸۱۶۷ متر در نپال، هفتمین قله بلند جهان است و در رشته کوه هیمالیا قرار دارد. نام آن به معنای «کوهستان سفید» است. این قله به دلیل دیواره های بزرگ و یخی، بهمن های متوالی، مسیرهای فنی پیچیده و طاقت فرسا، و بادهای شدید و برنده، بسیار خطرناک است. دائولاگیری بیش از ۳۲۰ صعود موفق را تجربه کرده، اما حدود ۵۶ نفر در تلاش برای فتح آن جان باخته اند که نشان دهنده نرخ مرگ ومیر بالایی است. شرایط اقلیمی سخت و تغییرات ناگهانی آب وهوا در این منطقه، از دیگر عوامل خطرساز برای کوهنوردان محسوب می شود.

۸. قله اورست (Mount Everest): بام دنیا با خطرات پنهان

اورست (Mount Everest) با ارتفاع ۸۸۴۸.۸۶ متر، بلندترین قله جهان و در مرز نپال و چین در رشته کوه هیمالیا واقع شده است. با وجود شهرت جهانی و تعداد زیاد صعودها، اورست همچنان قله ای بسیار خطرناک با خطرات پنهان است. ازدحام بیش از حد در مسیرهای صعود، به ویژه در «منطقه مرگ» که کمبود اکسیژن کشنده است، یکی از عوامل اصلی خطر محسوب می شود. بهمن های بزرگ، مانند بهمن سال ۲۰۱۵ که منجر به تلفات بسیاری شد، و تغییرات آب وهوایی ناگهانی نیز از دیگر خطرات همیشگی اورست هستند. اگرچه نرخ مرگ ومیر اورست نسبت به تعداد صعودکنندگان کمتر از برخی دیگر از قله های ۸۰۰۰ متری است، اما این کاهش بیشتر به دلیل پشتیبانی لجستیکی وسیع و استفاده از کپسول اکسیژن است که همواره در دسترس همگان نیست.

۹. قله شیشاپانگما (Shishapangma): سرزمین بهمن

شیشاپانگما (Shishapangma) با ارتفاع ۸۰۲۷ متر، تنها قله ۸۰۰۰ متری است که کاملاً در تبت قرار دارد و دوازدهمین قله بلند جهان است. این قله به دلیل بهمن های بسیار زیاد و غیرقابل پیش بینی، به ویژه در جبهه شمالی خود، شهرت دارد. شرایط جوی فوق العاده سخت و سرد، همراه با مسیرهای طولانی و پوشیده از برف، صعود به آن را بسیار دشوار می سازد. تیم های کوهنوردی که به این قله می روند، باید همواره آماده مقابله با طوفان های ناگهانی و سقوط بهمن باشند. چالش های لجستیکی ناشی از دورافتادگی و مقررات دولتی تبت نیز بر سختی های این صعود می افزاید.

۱۰. گاشربروم ۱ (Gasherbrum I) یا پنهان پیک (Hidden Peak): چالش دورافتاده

گاشربروم ۱ (Gasherbrum I) که با نام پنهان پیک (Hidden Peak) نیز شناخته می شود، با ارتفاع ۸۰۸۰ متر در مرز پاکستان و چین در رشته کوه قراقروم واقع شده است. این قله یازدهمین قله بلند جهان است و به دلیل دورافتادگی و دشواری دسترسی، چالشی خاص برای کوهنوردان محسوب می شود. آب وهوای آن به شدت متغیر است و می تواند در عرض چند ساعت، کوهنوردان را در شرایط بسیار خطرناک قرار دهد. یخچال های پیچیده و پر از شکاف های عمیق، و بهمن های فراوان که صعود را بسیار خطرناک می کنند، از دیگر ویژگی های گاشربروم ۱ است. این قله به دلیل موقعیت جغرافیایی و مسیرهای کمتر شناخته شده اش، حس ماجراجویی بیشتری را برای کوهنوردان باتجربه ایجاد می کند، اما به همان اندازه خطرآفرین است.

درس هایی از مسیرهای مرگبار: آمادگی و احترام به کوهستان

روایت چالش های بی نظیر این قله های مرگبار، نه تنها هیجان انگیز است، بلکه درس های مهمی را نیز برای هر کسی که رؤیای گام نهادن در مسیرهای کوهستانی را در سر دارد، دربرمی گیرد. این درس ها، چه برای کوهنوردان باتجربه و چه برای علاقه مندان به طبیعت، بر اهمیت آمادگی و احترام به قدرت بی کران کوهستان تأکید دارند.

اهمیت آمادگی جسمانی و ذهنی

صعود به قله های بلند، نبردی تمام عیار با جسم و ذهن است. آمادگی جسمانی در حد عالی، شامل تمرینات مداوم استقامتی، قدرتی و تعادلی، پیش نیاز اصلی هر صعود جدی است. اما جنبه ذهنی نیز به همان اندازه اهمیت دارد. مقاومت روانی، توانایی حفظ خونسردی در شرایط بحرانی، مدیریت ترس و ناامیدی، و حفظ تمرکز برای تصمیم گیری های حیاتی، می تواند تفاوت میان زندگی و مرگ را رقم بزند. کوهنوردان باید خود را برای تحمل سختی ها، گرسنگی، سرما، کمبود خواب و فشار روانی شدید آماده کنند.

تجهیزات مناسب و به روز

نقش حیاتی تجهیزات مناسب و به روز در بقا بر هیچ کس پوشیده نیست. از لباس های لایه ای مقاوم در برابر سرما و باد گرفته تا کفش های تخصصی، کرامپون ها، تبر یخ، طناب، کپسول اکسیژن و ابزارهای ناوبری، هر قطعه تجهیزات می تواند یک ناجی باشد. اطمینان از کیفیت، کارایی و سلامت تمامی وسایل، پیش از آغاز هر صعود، الزامی است. تجهیزات باید متناسب با شرایط خاص هر کوه و مسیر انتخاب شوند و کوهنورد باید بر نحوه استفاده صحیح از آن ها تسلط کامل داشته باشد.

تجربه و آموزش فنی

صعود به قله های فنی، بدون کسب مهارت های لازم، خودکشی محض است. آموزش های تخصصی در زمینه یخ نوردی، سنگ نوردی، عبور از شکاف های یخی، استفاده از طناب ثابت و فنون نجات، از الزامات است. این مهارت ها باید به تدریج و در کوه های با دشواری کمتر کسب شوند تا تجربه لازم برای مواجهه با چالش های بزرگ تر فراهم آید. هیچ کس یک شبه کوهنورد حرفه ای نمی شود؛ هر صعود، خود یک درس و هر قله، یک معلم است.

پیش بینی آب و هوا و تصمیم گیری درست

یکی از مهم ترین عوامل در موفقیت یا شکست یک صعود، توانایی در پیش بینی دقیق آب وهوا و تصمیم گیری های به موقع است. کوهنوردان باتجربه می دانند که باید به هشدارهای آب وهوایی گوش دهند و در صورت عدم ثبات جوی، حتی اگر تا چند قدمی قله رسیده باشند، با شجاعت و عقلانیت تصمیم به بازگشت بگیرند. اهمیت «پنجره های آب وهوایی» و خروج به موقع از مناطق خطرناک، بیش از هر چیز دیگری است. گاهی شجاعت واقعی، در پذیرش عقب نشینی برای زندگی دوباره است.

همراهی با راهنمایان مجرب

در مسیرهای بسیار خطرناک و پیچیده، همراهی با راهنمایان مجرب و باتجربه محلی یا بین المللی، می تواند ضریب ایمنی را به طرز چشمگیری افزایش دهد. این افراد با سال ها تجربه، دانش عمیقی از مسیرها، شرایط جوی و خطرات احتمالی منطقه دارند. گوش سپردن به توصیه های آن ها و اعتماد به قضاوتشان، می تواند جان کوهنورد را نجات دهد. آن ها نه تنها مسیر را نشان می دهند، بلکه در مدیریت بحران و ارزیابی ریسک نیز نقش حیاتی دارند.

اهمیت بقا بر فتح قله: کوه همیشه هست، شما یک بار زندگی می کنید.

شاید مهم ترین درس از تمام این مسیرهای مرگبار، این باشد که بقا بر فتح قله ارجحیت دارد. وسوسه رسیدن به قله می تواند قدرتمند باشد، اما هیچ قله ای ارزش جان یک انسان را ندارد. این عبارت معروف کوه همیشه هست، شما یک بار زندگی می کنید باید همواره چراغ راه هر کوهنورد باشد. هدف اصلی، بازگشت سالم به خانه است و قله تنها یک مقصد موقت است. احترام به طبیعت، شناخت محدودیت های خود و پذیرش اینکه گاهی اوقات، کوهستان بزرگ تر از ماست، کلید بقا در این دنیای شگفت انگیز و خشن است.

نتیجه گیری

صعود به قله های بلند و به ویژه مسیرهای مرگبار کوهنوردی، ماجراجویی هایی هستند که انسان را در برابر قدرت و عظمت بی حد و حصر طبیعت قرار می دهند. آناپورنا، K2، نانگا پاربات، اورست و دیگر قله هایی که در این مقاله به آن ها اشاره شد، تنها نام هایی بر روی نقشه نیستند، بلکه نمادهایی از چالش، استقامت و گاهی فداکاری هستند. هر یک از این قله ها داستانی از اراده انسان و بی رحمی طبیعت را در خود جای داده اند و به کوهنوردان می آموزند که با فروتنی و آمادگی کامل به سراغشان بیایند.

قدرت کوهستان یادآور می شود که انسان در برابر طبیعت، هرچند توانمند و با اراده، اما شکننده است. این آگاهی، ما را به احترام به محیط زیست و اهمیت آموزش و آمادگی در هر ماجراجویی دعوت می کند. برای کسانی که رؤیای صعود به این قله ها را در سر می پرورانند، هر گام باید با دقت، هوشیاری و احترام به این غول های خاموش برداشته شود. چرا که در کوهستان، تنها کسانی به خانه بازمی گردند که نه تنها قله را فتح می کنند، بلکه با تمام وجود به ندای عقل و تجربه گوش فرا می دهند.

امید است که این مقاله، دیدگاه عمیق تری از چالش های نهفته در ترسناک ترین مسیرهای کوهنوردی جهان ارائه داده باشد و الهام بخش سفرهای ایمن تر و آگاهانه تر در دنیای بی کران کوهستان باشد.